Mijn moedertje. Net 70 jaar jong geworden. Leeftijd zegt eigenlijk niets. Ik ben blij dat ze nog bij me is. Ik kan al behoorlijk wat namen opnoemen van mensen die hun mama dagelijks moeten missen.
Dus dat ze 70 is geworden, een dikke YES! En gelukkig is ze gezond. Ik geef haar een belevenis als cadeau. Een middagje winkelen en samen eten bij restaurant Heroine te Rotterdam. En dat zorgt voor een bepaalde omslag in onze moeder-dochter relatie. Ik denk dat ieder gezin een rugzak heeft. De ene rugzak is voller dan de ander. Sommige eigenschappen wil je overnemen van je ouders en andere eigenschappen liever niet. Als kind waren mijn ouders mijn voorbeeld. Op sommige momenten ben ik daar trots op. Maar niet altijd. Het voorbeeld wat mijn ouders hebben gegeven komt ook voort uit hun opvoeding. Ook zij komen ergens vandaan. Sinds ik moeder ben is de inhoud van mijn rugzak vaak besproken en gezien. Mijn moeder heeft keuzes in haar leven gemaakt die ik niet altijd even goed kon begrijpen. Niet altijd hoefde te begrijpen want het waren immers haar keuzes. Maar dat zorgde voor een bepaalde afstand. Die creëerden wij samen. Dat zorgde ook weleens voor frustratie en irritatie bij mezelf. Ik verlangde ergens naar maar dat werd niet gegeven. Of dat liet ik niet toe. Moeizaam is een juiste omschrijving. Ik kan blijven graaien in het verleden, proberen te verklaren maar het verleden is geweest. Elke seconde van mijn leven is nieuw, dat betekent een bijna eindeloze hoeveelheid mogelijkheden het anders te doen. Tijdens ons middagje weg, gebeurde iets. Ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen. We hebben heel veel gepraat. Ik heb geprobeerd mijn gevoelens onder woorden te brengen. Mijn moeder deed dat op haar beurt ook. We hadden een ontzettend open gesprek en luisterden aandachtvol naar elkaar. Ik keek met een liefdevolle blik naar haar. Ik voelde dat mijn blokkade langzaam werd opgeheven in plaats van de verantwoordelijkheid over te nemen of te oordelen. Ik accepteer wat is. Mijn moeder doet in alles haar best. Punt. En jezus wat mag mijn vader in zijn handjes knijpen met zo’n toegewijde, zorgzame en lieve vrouw om zich heen. Die werkelijk waar alles voor hem doet. Dag en nacht. Mijn moeder verdient liefde. Heel heel heel veel liefde. Terug naar onze belevenis. We zijn open en alles is bespreekbaar. Geen mooi weer spelen. Puur. Het is zoals het is. Respect hebben voor elkaars gevoel. Luisteren naar elkaar. Lachen. Deze momentjes gaan we vaker pakken. Voor niets is het te laat. Ik nam afscheid en pakte haar vast. Damn wat zou ik vaker met je willen kroelen!
0 Comments
Ik dacht even na over een titel voor mijn nieuwe BLOG. Deze zin ben ik al diverse keren tegengekomen en hij past goed bij onze vakantie. Wij hadden namelijk geen bereik, niets, noppes, nada niente. Wat een rust!
Even terug naar het begin. Stuiterende kinderen die we naar bed moesten brengen. Ga nou maar lekker slapen, over een paar uurtjes maken we jullie wakker. Ik kan me dat gevoel als kind nog zo goed herinneren. Kriebels in je buik want we gaan op vakantie! Om 2.30 uur gaat ons wekkertje en om 3.45 uur rijden we weg. We huurden een auto (Renault Espace) via Snappcar. Ideaal! De stoelen leken op fauteuils en de kinderen hebben dan ook als roosjes kunnen slapen. Bij de eerste zonnestralen gaan de schermpjes aan. Niet te missen bij zo’n lange reis. Ook de grabbeltas is in gebruik. Om het uur mogen de kinders een cadeautje grabbelen. Als Saar bij een cadeautje aangeeft het niet mooi te vinden en gaat huilen dat ze dit niet wil, moet ik even tot 10 tellen. Ondankbaar, kindjes in Afrika……. en zo ga ik het riedeltje af, maar toch vindt ze het stom. Oké Saar, dat is pech hebben. Je moet nog even wachten op het volgende cadeautje. Wanneer Milan vraagt of hij het ‘stomme’ cadeautje mag hebben, zegt Saar NEE, want misschien is het toch wel leuk. Kinderen…… Milan en Dion (en Jim) kijken hun ogen uit bij het zien van de eerste bergen. Wow! Kijk nou! Zo echt mooi! Voor Jim en zijn jongens is het de eerste keer in Frankrijk, dus extra leuk! Te merken was hoe dankbaar en bijzonder de jongens (en Jim) het vonden. We nemen direct een plons in het zwembad op de camping waar we overnachten. Afkoelen, wat fijn! We zijn moe van de reis, we eten wat en duiken dan onze mandjes in. Maar middenin de nacht schrik ik wakker. Ik maak Jim wakker; Schat, er loopt iemand bij de tent. Nee joh, dat is gewoon een beest. Een beest?! Nu ik wakker ben moet ik ook plassen. Maarja dat durf ik natuurlijk niet meer nu ik weet dat er een ‘beest’ rond de caravan loopt. Jim, wil je dan alsjebl…… Ja El even serieus, moet ik echt mee? Uuuhhh ja, vind je dat heel erg? En hoppa, wij gaan samen even plassen. Wat is hij toch lief (-; Jim stapt als eerst de tent uit en schopt zachtjes tegen een bal. Toen ik eenmaal de tent uitliep zag ik die bal bewegen. Laat ik nou net die bal aanzien voor een beest en je snapt, een gil volgde en ik schoot naar binnen. Een heerlijke eerste kampeernacht, doodeng al die beesten! (-; De volgende ochtend hebben we ons vakantieritme al te pakken en ontbijten we uitgebreid en doen we alles op een slakkentempo. Om 9.30 uur rijden we weg en dat was iets te laat voor de Route Du Soleil op een zaterdagochtend in het hoogseizoen. We moesten nog 380 km rijden en daar hebben we zo’n 7 uur over gedaan. We reden alles binnendoor om maar niet in de file te staan. We hadden namelijk geen airco in de auto. We hoorden de kinderen nauwelijks. Maar als we dan eindelijk op de camping aankomen, weten we gelijk dat het zo’n autorit waard was! We kregen een prachtig plekje aan de rivier. In de schaduw. Hup de caravan op z’n plek. Hangmat opgehangen. Even wat regels met elkaar doorgenomen. Slippers op 1 plek (ken je dat dat je er anders steeds 1 mist), niet poepen op het toilet in de caravan (nadat Saar Jim met puppyogen aankeek of ze alsjealsjeblieft mocht poepen op het toilet was die regel alweer van de baan), zachtjes in de ochtend doen zodat iedereen kan uitslapen enz. De eerste twee dagen was het zoeken. We zijn nog nooit met z’n zessen op vakantie geweest. Tijdens de vakantie heb je allemaal je eigen gewoontes en dat was voor ons allen even wennen. Jim en ik waren heel blij dat we voor kamperen hebben gekozen omdat de kinderen letterlijk de ruimte hebben om hun draai te vinden. Saar voelde zich op z’n zachtst gezegd een diva, een verwende prinses en was ‘onuitstaanbaar’ (voor iedereen) de eerste twee dagen. Ik neem de tijd om met haar te praten, één op één voordat ze ging slapen. Ik heb gezegd wat ik van haar gedrag vond, wat dit met mij en anderen doet en dat mij dat heel verdrietig maakt (tranen sprongen in mijn ogen). Toen heeft ze zelf aangegeven wat ze dan anders zou gaan doen. (oké mama, als ik naar bed ga, ga ik niet roepen maar gelijk slapen. Dat zou fijn zijn Saar. Als iemand iets doet wat ik niet fijn vind, ga ik niet gelijk mekkeren. Nou dat zou ook fijn zijn Saar. Als ik iets wil maar ik krijg dat niet, dan ga ik niet gelijk huilen en zo ging ze nog even door.) Terwijl ze voor zichzelf allemaal afspraken maakte, kreeg ik op een gegeven moment door dat ze het naar bed gaan aan het uitstellen was. Wat zijn kinderen toch slim! Oké, Saar ik denk dat dit genoeg afspraken zijn en ik ben heel blij dat je dit hebt bedacht en ik ben heel benieuwd of je je hieraan kunt houden. Nou slaap lekker, lieverd. Oké mama, slaap lekker. En hoppa ze ging gelijk slapen, zonder te mekkeren. YES! Zou het hebben geholpen? JA! De hele vakantie was Saar een engel. Zo lief! Haar lach was aanstekelijk en ze was de rustheid zelve. Wat is dat genieten! De camping is een aanrader! Middelgroot, aan een prachtige rivier, veel ruimte, een toffe speeltuin, een mooi voetbalveld, fitnessapparaten, een tennisbaan, een sfeervolle bar/restaurant en een geweldig zwembad. Geen glijbanen en niets anders groots maar dat hebben (vinden wij) kinderen ook niet nodig. Meerdere Nieuwerkerkers hebben zo gedacht. Wel drie gezinnen uit Nieuwerkerk komen wij tegen. Een lieve juf van de Wingerd. Met jonge kinderen waar Puk zich over bekommerde. Als een klein moedertje zorgde zij voor Juul. En Juul kroop haast in haar zo gek was ze op Puk. De derde nacht schrok ik om 2 uur wakker van glas gerinkel, hard praten, lachen. Oké. Dat kan. Even aankijken. Ik ben ook jong geweest. Maar na een uur is het nog steeds herrie. Ik met mijn coupe ontplof rits geïrriteerd de tent open. Dit is gewoon C.U.T. Deze herrie komt uit een tent achter mij. Ik loop ernaartoe en meerdere buren staan bij de tent. De mannen durven zich niet te laten zien (watjes) maar een paar meisjes komen de tent uit. Dronken. Heel erg. Met een dubbele tong beloven ze om zachtjes te doen. Ik hoor mezelf zeggen; ik hoef nu niets meer te horen, anders ga ik morgen naar de receptie. Dit kan niet. Jullie staan op een familiecamping. Ga lekker naar Lloret of Argeles maar hier slapen kinderen. (die eigenlijk helemaal geen last hadden, maar ik daarentegen…….) Als ik terug loop moet ik wel een piepklein beetje om mezelf lachen. Doet me denken aan een hele leuke tijd in Frankrijk met al mijn Franse vriendjes. Maar nee, nu niet meer. Ik wil gewoon slapen. Laat me met rust. Dat gebeurt dus niet. We mogen ook allemaal nog even getuige zijn van nummertjes die gemaakt worden. Dat wordt een bezoekje aan de receptie de volgende dag. En niet alleen van mij. De campingeigenaar maakt de mannen wakker en och och wat zullen zij het zwaar hebben na twee uurtjes slaap. Ze mogen direct hun spullen pakken. Oei, wel erg rigoureus maar wij hebben er in ieder geval geen last meer van. Ciao! We bezoeken marktjes, eten ijsjes, lunchen in idyllische steegjes, eten nog meer ijsjes, bezoeken de Barbier, we bouwen dammetjes, verzamelen bergkristallen, gooien steentjes in de rivier, dobberen op een luchtbed, spelen verstoppertje met heel veel kinderen (maar ze kennen geen namen, toch lossen kinderen dat makkelijk op; ja die jongen met de blauwe broek en wit t-shirt, jij bent erbij!), van rotsen springen en als kers op de taart; we scheren Jim z’n haar af. Die arme Jim. We moesten allemaal even wennen, zeg maar. Dion heeft die dag wel 100 keer gezegd. Nou pap, ik vind het echt heel lelijk. Het staat echt niet mooi. Vervolgens: jeetje, je lijkt wel een biljartbal. Nee, hij lijkt net op een opa. Een paspop. Een aardmannetje. En zo ging het door. Ik denk niet echt dat het Jim z’n dag was. Ik probeerde het wat te sussen. Nee hoor schat, je bent nog net zo knap. Kinderen zijn zo lekker puur, zeggen wat ze denken en zien. Zo zaten we bij het zwembad en vanuit het niets staat Dion op; papa, over 9 jaar ben je 49 hè. Ja zegt Jim. En dan zegt Dion nu lijk je eigenlijk wel 43. Oké, dank je! Ik probeerde soms ook nog momentjes met z’n drietjes te pakken. Zo hebben de meisjes een manicurebehandeling gehad. Gewoon op de camping. Na vijf minuten handmassage waren mijn lieve meisjes helemaal zen. Ik mocht nog even wat langer blijven want ik boekte een sportmassage. Mijn ervaring deelde ik met Jim, de juf en haar man en ook zij namen een momentje voor zichzelf. We hebben ook een hele avond boekjes gelezen met z’n drietjes in de hangmat. Dicht tegen elkaar aan. Een kus tussendoor. Een kroel. Ik wil even niets anders. Alleen dit. Heel lang. Jim en ik hebben echt niet alleen maar gehangen. Echt niet. We hebben ook 5 minuten kunnen badmintonnen. Daarna kwamen de kinderen er alweer bij. Dion, zullen we gaan judoën? Puk en Dion gaven een judoshow. En dat ging er zo grappig aan toe. Ze kregen beide de slappe lach en stoeiden er lekker op los. En wij keken toe, onze billen op het gras, een wijntje in de hand, zon op je snoet, ik heb niets meer nodig. Dit geeft zo’n vrij gevoel. Uiteindelijk gaat het over in blote billentikkertje. En dan komt er helaas wel een einde aan zo’n fijne dag. Een groot gedeelte van de vakantie waren wij OFFLINE. Lekker dat het is! Ik lees twee prachtige boeken. Lion & Iene Miene Mutte. Ik hang in de hangmat. Ik schrijf. Ik hang tegen Jim aan en we kletsen. Wijntje of biertje in de hand. Ultiem genieten. Ik zou wel veel langer willen blijven maar dat doen we de kinderen niet aan. Die missen hun papa en mama gigantisch en dat kunnen wij ons zo goed voorstellen. Dus….. aan al het leuks komt een eind en dus ook aan onze eerste vakantie. Onze eerste vakantie met z’n zessen. Het zit erop! Ik kijk terug op hele fijne en mooie momenten. Hobbels hebben we ook gehad. Daar hebben we de volle aandacht en tijd voor genomen. Veel praten. Gevoelens delen. We zijn de hobbels aangegaan en het lukte ons om weer verder te komen. Dat zijn leerzame momenten. En we snappen het zo goed, want jeetje wat is alles anders! Dion en Milan hebben Jim heel wat jaren voor zichzelf gehad. Puk en Saar die bij mama Jim hebben en bij papa Danielle. Milan, Dion en Shannon erbij. Iedereen moet zijn plek vinden. Daar nemen we de tijd voor. Puk heeft Saar altijd voor zichzelf gehad en ineens had haar zusje heel veel lol en aandacht voor Dion. Dat is wennen. Dat is moeilijk. Want het is echt niet alleen maar mooi, positief en fijn. Geen geromantiseer. Soms is het gewoon zwaar. Punt. Dan zijn er geen woorden om het beter te laten voelen. Maar mijn geluk is dat ik naast mij een ontzettend lieve man heb en met hem om me heen kan ik alles aan! Ook dit. Dan komt er ook een moment dat de kinderen met de andere ouder op vakantie gaan. Want zo gaat het als je gezin niet meer bij elkaar is. Het moment van gedag zeggen voelt onnatuurlijk. Dag lieverd, veel plezier met papa en Danielle. Ik hoor het mezelf zeggen en het klinkt elke keer weer zo vreemd. Misschien went het ooit of niet. Het is zoals het is. Het gaat een paar dagen goed en dan komt het gemis. Dat went denk ik nooit. Ik kan niet wachten om die heerlijke snoetjes weer te zien! Nog 10 nachtjes slapen en dan snuif ik de allerlekkerste geur weer in me op…… Hoppa! Weer verliefd! Steeds weer denk ik, kan het nog mooier? En ja hoor, dat kan!
In het altijd ggggezellige Brabant zit een pareltje verstopt. Midden in natuurgebied de Maashorst. Hartje Groen. Een bijzonder mooie camping gerund door een enthousiast, gastvrij en ontzettend vriendelijk stel. Alice en Joep. We worden verwelkomd met een bord ‘Fijn dat je er bent’. Meteen voelt dit ook fijn. Zodra we één voet over de drempel van de Boshut (ontbijt - lunch - borrel en tevens receptie) stappen weet ik dat dit een heerlijk weekend gaat worden. Hier is zoiets moois neer gezet. Met oog voor detail. Alice en Joep weten precies hoe zij hun gasten moeten verwennen. Geen schreeuwerige kleuren, geen ballenbak en geen zwembad. Maar wel een pipowagen, houten speelhut, een meertje waarin gezwommen mag worden (met kabelbaan en surfplank), een modderkeuken (met zilveren ouderwetse grote pannen en pollepels). Hier kunnen de kinderen zich uitleven, mogen vies worden, kunnen lekker kliederen. Klimrekken, schommels. Er staat een kas. Ook weer zo’n heerlijk stekkie om je terug te trekken. Van die lekkere stoelen om in weg te duiken met een paar tijdschriften ernaast. Ook staan er diverse kruiden. Je bent vrij om deze te pakken. Tijdens ons weekend ging Joep mee hutten bouwen met de kinderen. Er is een speelbos naast de camping van Docus de Das. Oké weer even terug naar ons weekendje weg. We mogen ons plekje zelf uitkiezen. Wij kiezen voor een plekje aan het water. Overal staan picknicktafels. Er is geen kantine maar een huiskamer (met open haard, een schommelstoel, een voetbaltafel, een retro keuken, een huiskamer geheel in bohemian stijl ingericht). Als het koud is en je wilt borrelen, eten of spelletjes spelen dan kun je hier altijd naartoe. Alles is zo sfeervol. We zetten de sleurhut op z’n plek en duiken het terras op voor een lekker biertje. We eten bij de ondergaande zon. Een potje pesten. We voelen ons intens gelukkig. Het enige wat we nog wensen zijn onze kindjes erbij. Wat zouden we dit graag met hen willen delen. De eerste avond maken we een kampvuur bij de Boshut. We horen niks. Oh ja, toch wel. De uil. Wè zeddu nou? Ja, echt een uil. We worden wakker door het gefluit van zo’n 3000 vogels. Sla bij de camping linksaf en je gaat een heerlijke hardlooproute tegemoet. De wow’s en ‘kijk nou’s hebben wij vaak in de mond gehad. Jim fietst met me mee. Tijd om lekker te ontbijten. Bij de Boshut. Dat we dit de volgende ochtend weer hebben gedaan, zegt genoeg. Een verwennerij! En natuurlijk speelde het weer mee. Drie dagen strakblauwe lucht en circa 22 graden. Er zijn geen raketjes of magnums te koop maar Nice Fruitijsjes, biologische fruitijsjes waarin je het fruit nog ziet zitten. Alice en Joep hebben aandacht voor gezonde voeding. Na dit fantastische ontbijt stappen we onder de douche. Geen muntjes. Tegeltjes die ik zelf wel in mijn badkamer zou willen. Vintage lampen en een spiegel uit grootmoederstijd. Modern met oud, ik hou ervan! Een ruime douche en plek om je kleding en handdoek op te hangen. Ik blijf foto’s maken want ik vind alles zo leuk. We stappen op de fiets en gaan de buurt eens even verkennen. We fietsen zo’n 35 km. Een route die wij uit het fietsboek van de Boshut hebben meegenomen. We fietsen door bossen, langs meren en pittoreske dorpjes. We zien amper rijtjeswoningen. Wat een ruimte en vrijheid heb je hier. Na onze fietstocht ploffen we neer op een bankje. We bestellen een lekkere La Trappe en gaan over in de relaxstand. Geen tijd. We fietsen ’s avonds naar Schaijk en eten bij de Notaris. Het lijkt wel zomer. Het hele terras zit vol. Een zwoele lenteavond. Het fijne van de hele dag buiten zijn is dat je zo lekker rozig bent ’s avonds. En dus als een roosje slaapt. Op zondag starten we de dag op z’n campings. Ik probeer op te schrijven wat ik allemaal zie en ik lees wat op een bankje. Het enige wat ik hoor zijn vogels. Jim, zullen we anders tot maandag blijven? Ik kan dat zo moeilijk hè, afscheid nemen van zo’n fijn weekend. Ik geef het mijn kinderen mee; aan al het leuks, komt ook een keer een eind. Dat geldt dus ook voor mij. Maandag wil ik vast ook nog niet naar huis. Dus het moet. Sleurhut weer achter de auto en terug naar huis. Met een dankbaar gevoel verlaten we dit hemelse plekje. Joep en Alice, ongelofelijk veel bewondering voor jullie! Wat jullie hebben weten neer te zetten is uniek. Alles is mooi. Niets, geen minpunten, geen verbeterpunten. Alleen maar vol lof. Ga vooral zo door! Jullie zien ons zeker terug! Misschien wel volgend weekend (-; Een samengesteld gezin is een gezin waarin twee ouders samenleven die allebei kinderen hebben uit een eerdere relatie.
Ik lees; ‘Samengestelde gezinnen zorgen bijna altijd voor veel spanning en problemen tussen de partners, en ook heel vaak tussen kinderen en (stief) ouder(s).’ ‘Tien lessen voor het samengestelde gezin.’ ‘Een op de tien gezinnen is een stiefgezin.’ ‘De vier fases van samengestelde gezinnen. Prachtig of problemen?’ Nu voelt alles veilig. Jim heeft zijn eigen huis. Ik heb mijn eigen huis. We zijn inmiddels best gewend aan de situatie. Ik kan zeggen dat het goed gaat met Puk en Saar. Ik voel dat ze gelukkig zijn. Ze gaan altijd blij naar papa en komen ook blij terug. Toen laatst een vriendinnetje van Puk bij haar at en vertelde dat haar papa en mama ook uit elkaar gaan, zei Puk; Mijn papa en mama waren niet meer verliefd maar ze zijn gelukkig dikke vrienden, Dat vind ik fijn. Volgens mij doen we het best goed. Puk en Saar vinden het ook fijn als Jim er is. Sinds een paar weken zijn Milan, Dion, Puk en Saar wat meer samen en dat zorgt toch wel voor hilarische momenten. Jongens zijn toch echt heel anders dan meisjes. Als Saar een driftbui krijgt wordt Jim daar bijna bang van. Welkom in de wereld van mijn DIVA meisjes! Als Milan en Dion met elkaar vechten kijk ik de andere kant op. Wat gaat dat er hard aan toe. Jim zou je niet, kijk nou, doe eens wat, dit gaat niet goed, hij stikt.... Milan die de haren van Saar wast en kamt. Een staart of vlecht wil maken. Nog even oefenen. Puk die tegen Milan aan ligt om zijn you tube kanaal te bekijken. Dion die een potje aan het pesten is met Saar, zittend op de grote tafel (blijft altijd zo'n leuk gezicht). Milan aan het kwartetten met Puk. Dion verkleed als meisje met make up op. Dion als baby in de kinderwagen en Puk is moeder. Optreden voor elkaar. Saar die piept tijdens het eten en Dion die in mijn oor fluistert; ‘Dat is zeker typisch meisjesgedrag.’ Puk die juf speelt en voorleest aan Dion. Saar die ineens met zwaarden en pistolen speelt. Er gaat een wereld voor mij open. Voetballen in huis. Saar die haar kleding niet aan wil en Milan die heel lief zegt; ‘Wil je dan iets van Dion aan?’ Glazen die omvallen tijdens het ontbijt (drukke boel). Milan die vaak zegt kom maar, ik help je! Milan en Puk die met mij gaan hardlopen. Milan en Dion (de arme schatten) die i.p.v. 10 uur ineens om 6.30 of 7.00 uur wakker worden gemaakt door twee kakelende kipjes. Jim, wat ben je aan het doen? Aan het tellen of we alle kinderen hebben. (haha, van 2 naar 4, dat is ook echt veel meer) Milan die Mieleman wordt genoemd. Dion die Donnetje door Saar wordt genoemd. Jim die Jimpje wordt genoemd. Vaak wordt uitgelachen; ‘Je hebt echt niet zoveel haar.’ Nou met vier kinderen vallen die haren er helemaal snel vanaf. Tot nu toe kan ik me niet vinden in de negativiteit rondom een samengesteld gezin. Gelukkig hebben wij vooral plezier. Natuurlijk weet ik dat er ook vast momenten komen die wat moeizamer gaan, maar voor nu heb ik vertrouwen. Vertrouwen dat we een heel mooi samengesteld gezin gaan vormen. En wanneer? Geen idee, voor nu voelt dit goed. Er komt vast een moment dat we met z'n allen in een huis gaan wonen. Eerst de vakantie maar eens beleven. Twee weken met z'n zessen kamperen. Ik heb wel alvast iets leuks thuis gestuurd gekregen! Ik ben in contact gekomen met Mix'd up. Zij hebben aandacht voor het wonen met elkaar in een huis waar iedereen zich veilig en fijn voelt. Zij hebben de WoonInspiratieKit ontwikkeld. Ik heb een doos thuis gestuurd gekregen waarin allerlei spellen, wooninspiratietips, opdrachten in zitten om met elkaar van een huis een thuis te maken. Als het zover is, gaan we er zeker mee aan de slag! Maar de komende tijd zijn we nog een samengesteld gezin op afstand. Heet dat latten? Kennen jullie het liedje van Veldhuis & Kemper, 'In dit huis'? Ik zal de songtekst met jullie delen. De tekst vind ik zo toepasselijk en de inhoud zo wenselijk. In dit huis is het mooi Is het constant een zooi Er is lief Er is leed Er is zuinig of breed Er is kort Er is lang Vrolijk en bang Er is hoop Er is stil Er is zang Er is langzaam of snel Hemel en hel Er is warm Er is koud Er is goed en vertrouwd Er is lol Er is pijn Donker en fijn Er is leeg Er is vol of alleen En er is samen In dit huis Met z'n deuren en muren Al die duizenden uren In dit huis Het is maar steen Maar zonder jou is het er geen Er is ruzie en zwijgen Geven en krijgen Gesloten en vrij Chagrijnig en blij Er is helder en vaag Ooit of vandaag Er is nieuw Er is weer Voor de zoveelste keer Er is gezond en er is ziek Haast of romantiek Windstil of orkanen Er is zon Er zijn tranen Er is rust Er is druk Verdriet en geluk Er zijn dromen Er is hopeloos En er is samen In dit huis Met z'n deuren en muren Al die duizenden uren In dit huis Het is maar steen Maar zonder jou is het er geen Er zijn stiltes en stemmen Er is zoveel te temmen Er is trots en is schamen Het is roeien met riemen en amen Er zijn de violen Of er zijn de gladiolen In dit huis Als alle huizen Met hun krachten en kruizen In dit huis ben ik thuis In dit huis Met z'n deuren en muren Al die duizenden uren In dit huis Het is maar steen Maar zonder jou is het er geen In dit huis Familie… Ik kom niet veel verder dan mijn broer en zijn gezin & mijn ouders. Dat is soms al plannen. Zoeken naar een vrij moment.
Tijdens de crematie van mijn lieve tante, zag ik mijn familie weer. Er werd geknuffeld. Gekletst. Dan besef ik me wat een lieve familie ik toch heb. Op dat moment had ik mezelf voorgenomen om weer naar verjaardagen te gaan. Helaas kon ik dat niet waarmaken. Als het op die manier verder gaat, dan zie ik mijn familie alleen met droevige gelegenheden en dat wil ik niet. Dus tijd voor een familiedag. Wat hebben we nodig? Een zaaltje, wat eten en drinken, oud-hollandse spellen (slaat altijd aan), bingo, foute cadeautjes en dan het belangrijkste: wij allemaal bij elkaar. En dat is nog lastig plannen. Maar op een paar familieleden na, was het gezelschap compleet. Een hoop geklets, met een lach en een traan. Ik keek naar links en zag blije koppies achter een voetbaltafel in de leeftijd van 5 tot 70 jaar. Keek ik naar links, dan zag ik iemand geblinddoekt bij het proefspel. Een hoop gegiechel. Ik zag geconcentreerde blikken bij het spiraal. Kinderen die voetballen. Fanatiekelingen tijdens het sjoelen. Bijzondere poses bij TWISTER XXL. En wat ik zo bijzonder vond, sommige kinderen hadden elkaar nog nooit gezien en dat ging zo in elkaar op. Iedereen speelde lief. En YES die achterlijke schermpjes bleven lekker in de tassen. Geen enkel kind vroeg hier om. Dit is hoe ik het samenzijn met mijn familie herinner. Spelletjes spelen, optreden. Ik wil eigenlijk alles vastleggen maar ik wil het ook zelf meemaken. Dankbaar ben ik. Dankbaar dat dit mijn familie is. Volgend jaar weer! Misschien dat sommigen van jullie dit spel al kennen maar ik deel dolgraag deze gave schattenzoektocht met jullie! Een spel in de buitenlucht en een heerlijke boeiende bezigheid! Op zoek naar ongelofelijk veel schatten die overal (over de hele wereld) verstopt zijn. Je kunt je kostenloos aanmelden via de website (www.geochaching.com) en de app downloaden. Je kijkt welke geocaches (schatten) in de buurt liggen en vervolgens ga je op zoek. Een kompas (verwerkt in de app) helpt je welke kant je op moet. Zo liep ik laatst in een natuurgebied in Utrecht en ook daar heb ik (na wat zoekwerk) twee bakjes gevonden. Eén doosje verstopt in een boom en de andere geocache lag een stuk verderop aan de zijkant van een geluidswal. Je kunt je naam en datum op het briefje (dat in een waterdicht doosje zit) schrijven en op je app wordt geregistreerd dat je deze schatten hebt gevonden. Ook voor vanmorgen stond geocaching op het programma. Samen met mijn kinders speuren in het winkelcentrum, want ook daar ligt een schat verstopt. Een half uur later vonden we hem. Petje af voor de mensen die de verstopplekken bedenken. Op internet kun je nog meer uitleg krijgen, maar het fijne is dat het eigenlijk heel simpel is en je dus zo kunt starten! Succes met zoeken!
Via natuurhuisje kwamen we in contact met ‘Les Cabanes de Renziwez’. We boekten in oktober dus nog even geduld maar dat hadden we er graag voor over (gezien de foto’s en de recensies). Nooit geweten dat je op 3 uur afstand in zo’n prachtig natuurgebied terechtkomt. Vol verwachting klopten onze hartjes. Vriendelijk werden we ontvangen door de receptioniste. We waren wat aan de vroege kant maar ons huisje was klaar! YES! Tja en toen moesten we nog omhoog komen met de auto want wij hadden een huisje op de heuveltop (ik wilde natuurlijk wel graag de mooiste). Kleine bijkomstigheid was de hoeveelheid sneeuw. Alles was wit en glad. Sneeuwkettingen waren we vergeten. Dan maar met alle tassen omhoog klimmen. Helemaal niet erg want we werden blij toen we ons huisje zagen. Heel blij. De eerste vijf minuten konden we alleen maar 'wow’ ‘wat mooi’ ‘bizar, moet je kijken’ ‘niet normaal’ ‘dit is mooi’ ‘oh en kijk dit’ uitbrengen. Zoiets heb ik nog nooit gezien. Wat een ongelofelijk bijzonder plekje. Een hottub naast ons huisje die we natuurlijk gelijk warm gingen stoken (hout hoef je niet mee te nemen, een hele voorraad ligt onder je huisje). Laten we zo zeggen dat het Jim lekker van de bank hield. Maar als hij eenmaal warm is, koelt hij niet snel meer af. Het huisje is knus, alles is van hout, een mini keuken, een bad in het midden en in de nok slapen we met een uitzicht, daar worden we allebei stil van. Hier gaan wij ons heel erg vermaken.
Onze eerste avond in de hottub was letterlijk hemels genieten. Een sterrenhemel & twee biertjes erbij. Wij hebben niets meer te wensen. We voelen ons rijk en zeggen steeds moet je ons nou zien zitten. Het bed slaapt heerlijk en we worden wakker met de zon op onze snoeten. Tijdens het ontbijt komt er een roodborstje voor het raam huppelen. Even wat broodkruimels strooien. En dan weer kijken wat hij doet… Ik merk bij mezelf op dat het lang geleden is dat ik de tijd nam voor zulke simpele dingen. Er is hier geen tijd, niets moet. Na een uitgebreid ontbijt gaan we beginnen met onze eerste wandeling (er is een wandelkaart te leen of te koop bij de receptie). De beverroute. We lopen door een dikke laag sneeuw en alles is mooi. We zien een vos, weliswaar dood, maar toch voelt het cool om dat zo in het wild te zien. We stoppen in Achouffe en drinken een kabouterbiertje in de zon. Dit is lekker. Met iets zwaardere benen vervolgen we onze route. Bij aankomst in onze liefdeshut is het tijd voor een bad en daarna ploffen we op de bank. Een TV is er niet, ook de iPad bleef thuis. Wat zijn we toch gewend aan die schermpjes. En wat is het fijn zonder. De volgende ochtend worden we wakker met weer een strakblauwe lucht. We boffen echt! We kiezen weer een route uit, starten in Wibrin (route Les points de vue). Op het einde van de route zegt Jim ‘hey kijk nou twee reeën’. Weet je het zeker? Is het geen bankje? Ja tuurlijk El, een bankje dat nu wegrent zeker. Oh nee, te laat voor een foto maar een bijzonder gezicht! Daarna op weg naar La Roche en Ardenne. We ploffen neer bij een heerlijk adresje. Signe Jeanne. We nuttigen een late lunch in de zon met weer twee kabouterbiertjes. Mag de tijd even stil staan? Tegenover dit fijne plekje zit een slager (Baltus), maar geen gewone. Mocht je in La Roche zijn, sla Baltus echt niet over. En als je dan nog op zoek bent naar andere lekkernijen vergeet dan niet bij Delhaye Boulangerie binnen te stappen. De derde dag maken we een wandeling in de motregen (route Croix des Marchands). Alles is mistig en heiig. Dan heeft het bos weer een hele andere uitstraling maar ook weer heel veel foto’s waard. We lopen bijna verkeerd omdat er geen echt wandelpad meer zichtbaar was vanwege de hoeveelheid sneeuw. We komen niemand tegen. Terug in het huisje nog even lekker hottubben (je hebt zoveel privacy dat je kunt skinnydippen) en daarna uit eten. La Plume d’Oie. Gezellig chique. Genoten van een culinair hoogstandje. Alsof we niet genoeg verwend zijn. En dan als kers op de taart een wasbeertje tegenkomen. Het was af. We hadden echt niets meer te wensen. Geen minpunten. Echt nul. Dit wordt ons jaarlijkse midweekje weg, dat weten we heeeeeeeel zeker! Maar er is meer. Neem maar eens een kijkje op www.natuurhuisje.nl. Er bestaan zoveel van dit soort idyllische plekjes. Succes met kiezen! Het kost me wel wat moeite. Schrijven in het Rotterdams. Als ik ergens allergisch voor ben is 'me' in plaats van mijn of m'n. Maar ach, even een BLOG op z'n Rotterdams.
|
Archives
June 2023
Categories |