Mijn moedertje. Net 70 jaar jong geworden. Leeftijd zegt eigenlijk niets. Ik ben blij dat ze nog bij me is. Ik kan al behoorlijk wat namen opnoemen van mensen die hun mama dagelijks moeten missen.
Dus dat ze 70 is geworden, een dikke YES! En gelukkig is ze gezond. Ik geef haar een belevenis als cadeau. Een middagje winkelen en samen eten bij restaurant Heroine te Rotterdam. En dat zorgt voor een bepaalde omslag in onze moeder-dochter relatie. Ik denk dat ieder gezin een rugzak heeft. De ene rugzak is voller dan de ander. Sommige eigenschappen wil je overnemen van je ouders en andere eigenschappen liever niet. Als kind waren mijn ouders mijn voorbeeld. Op sommige momenten ben ik daar trots op. Maar niet altijd. Het voorbeeld wat mijn ouders hebben gegeven komt ook voort uit hun opvoeding. Ook zij komen ergens vandaan. Sinds ik moeder ben is de inhoud van mijn rugzak vaak besproken en gezien. Mijn moeder heeft keuzes in haar leven gemaakt die ik niet altijd even goed kon begrijpen. Niet altijd hoefde te begrijpen want het waren immers haar keuzes. Maar dat zorgde voor een bepaalde afstand. Die creëerden wij samen. Dat zorgde ook weleens voor frustratie en irritatie bij mezelf. Ik verlangde ergens naar maar dat werd niet gegeven. Of dat liet ik niet toe. Moeizaam is een juiste omschrijving. Ik kan blijven graaien in het verleden, proberen te verklaren maar het verleden is geweest. Elke seconde van mijn leven is nieuw, dat betekent een bijna eindeloze hoeveelheid mogelijkheden het anders te doen. Tijdens ons middagje weg, gebeurde iets. Ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen. We hebben heel veel gepraat. Ik heb geprobeerd mijn gevoelens onder woorden te brengen. Mijn moeder deed dat op haar beurt ook. We hadden een ontzettend open gesprek en luisterden aandachtvol naar elkaar. Ik keek met een liefdevolle blik naar haar. Ik voelde dat mijn blokkade langzaam werd opgeheven in plaats van de verantwoordelijkheid over te nemen of te oordelen. Ik accepteer wat is. Mijn moeder doet in alles haar best. Punt. En jezus wat mag mijn vader in zijn handjes knijpen met zo’n toegewijde, zorgzame en lieve vrouw om zich heen. Die werkelijk waar alles voor hem doet. Dag en nacht. Mijn moeder verdient liefde. Heel heel heel veel liefde. Terug naar onze belevenis. We zijn open en alles is bespreekbaar. Geen mooi weer spelen. Puur. Het is zoals het is. Respect hebben voor elkaars gevoel. Luisteren naar elkaar. Lachen. Deze momentjes gaan we vaker pakken. Voor niets is het te laat. Ik nam afscheid en pakte haar vast. Damn wat zou ik vaker met je willen kroelen!
0 Comments
Ik dacht even na over een titel voor mijn nieuwe BLOG. Deze zin ben ik al diverse keren tegengekomen en hij past goed bij onze vakantie. Wij hadden namelijk geen bereik, niets, noppes, nada niente. Wat een rust!
Even terug naar het begin. Stuiterende kinderen die we naar bed moesten brengen. Ga nou maar lekker slapen, over een paar uurtjes maken we jullie wakker. Ik kan me dat gevoel als kind nog zo goed herinneren. Kriebels in je buik want we gaan op vakantie! Om 2.30 uur gaat ons wekkertje en om 3.45 uur rijden we weg. We huurden een auto (Renault Espace) via Snappcar. Ideaal! De stoelen leken op fauteuils en de kinderen hebben dan ook als roosjes kunnen slapen. Bij de eerste zonnestralen gaan de schermpjes aan. Niet te missen bij zo’n lange reis. Ook de grabbeltas is in gebruik. Om het uur mogen de kinders een cadeautje grabbelen. Als Saar bij een cadeautje aangeeft het niet mooi te vinden en gaat huilen dat ze dit niet wil, moet ik even tot 10 tellen. Ondankbaar, kindjes in Afrika……. en zo ga ik het riedeltje af, maar toch vindt ze het stom. Oké Saar, dat is pech hebben. Je moet nog even wachten op het volgende cadeautje. Wanneer Milan vraagt of hij het ‘stomme’ cadeautje mag hebben, zegt Saar NEE, want misschien is het toch wel leuk. Kinderen…… Milan en Dion (en Jim) kijken hun ogen uit bij het zien van de eerste bergen. Wow! Kijk nou! Zo echt mooi! Voor Jim en zijn jongens is het de eerste keer in Frankrijk, dus extra leuk! Te merken was hoe dankbaar en bijzonder de jongens (en Jim) het vonden. We nemen direct een plons in het zwembad op de camping waar we overnachten. Afkoelen, wat fijn! We zijn moe van de reis, we eten wat en duiken dan onze mandjes in. Maar middenin de nacht schrik ik wakker. Ik maak Jim wakker; Schat, er loopt iemand bij de tent. Nee joh, dat is gewoon een beest. Een beest?! Nu ik wakker ben moet ik ook plassen. Maarja dat durf ik natuurlijk niet meer nu ik weet dat er een ‘beest’ rond de caravan loopt. Jim, wil je dan alsjebl…… Ja El even serieus, moet ik echt mee? Uuuhhh ja, vind je dat heel erg? En hoppa, wij gaan samen even plassen. Wat is hij toch lief (-; Jim stapt als eerst de tent uit en schopt zachtjes tegen een bal. Toen ik eenmaal de tent uitliep zag ik die bal bewegen. Laat ik nou net die bal aanzien voor een beest en je snapt, een gil volgde en ik schoot naar binnen. Een heerlijke eerste kampeernacht, doodeng al die beesten! (-; De volgende ochtend hebben we ons vakantieritme al te pakken en ontbijten we uitgebreid en doen we alles op een slakkentempo. Om 9.30 uur rijden we weg en dat was iets te laat voor de Route Du Soleil op een zaterdagochtend in het hoogseizoen. We moesten nog 380 km rijden en daar hebben we zo’n 7 uur over gedaan. We reden alles binnendoor om maar niet in de file te staan. We hadden namelijk geen airco in de auto. We hoorden de kinderen nauwelijks. Maar als we dan eindelijk op de camping aankomen, weten we gelijk dat het zo’n autorit waard was! We kregen een prachtig plekje aan de rivier. In de schaduw. Hup de caravan op z’n plek. Hangmat opgehangen. Even wat regels met elkaar doorgenomen. Slippers op 1 plek (ken je dat dat je er anders steeds 1 mist), niet poepen op het toilet in de caravan (nadat Saar Jim met puppyogen aankeek of ze alsjealsjeblieft mocht poepen op het toilet was die regel alweer van de baan), zachtjes in de ochtend doen zodat iedereen kan uitslapen enz. De eerste twee dagen was het zoeken. We zijn nog nooit met z’n zessen op vakantie geweest. Tijdens de vakantie heb je allemaal je eigen gewoontes en dat was voor ons allen even wennen. Jim en ik waren heel blij dat we voor kamperen hebben gekozen omdat de kinderen letterlijk de ruimte hebben om hun draai te vinden. Saar voelde zich op z’n zachtst gezegd een diva, een verwende prinses en was ‘onuitstaanbaar’ (voor iedereen) de eerste twee dagen. Ik neem de tijd om met haar te praten, één op één voordat ze ging slapen. Ik heb gezegd wat ik van haar gedrag vond, wat dit met mij en anderen doet en dat mij dat heel verdrietig maakt (tranen sprongen in mijn ogen). Toen heeft ze zelf aangegeven wat ze dan anders zou gaan doen. (oké mama, als ik naar bed ga, ga ik niet roepen maar gelijk slapen. Dat zou fijn zijn Saar. Als iemand iets doet wat ik niet fijn vind, ga ik niet gelijk mekkeren. Nou dat zou ook fijn zijn Saar. Als ik iets wil maar ik krijg dat niet, dan ga ik niet gelijk huilen en zo ging ze nog even door.) Terwijl ze voor zichzelf allemaal afspraken maakte, kreeg ik op een gegeven moment door dat ze het naar bed gaan aan het uitstellen was. Wat zijn kinderen toch slim! Oké, Saar ik denk dat dit genoeg afspraken zijn en ik ben heel blij dat je dit hebt bedacht en ik ben heel benieuwd of je je hieraan kunt houden. Nou slaap lekker, lieverd. Oké mama, slaap lekker. En hoppa ze ging gelijk slapen, zonder te mekkeren. YES! Zou het hebben geholpen? JA! De hele vakantie was Saar een engel. Zo lief! Haar lach was aanstekelijk en ze was de rustheid zelve. Wat is dat genieten! De camping is een aanrader! Middelgroot, aan een prachtige rivier, veel ruimte, een toffe speeltuin, een mooi voetbalveld, fitnessapparaten, een tennisbaan, een sfeervolle bar/restaurant en een geweldig zwembad. Geen glijbanen en niets anders groots maar dat hebben (vinden wij) kinderen ook niet nodig. Meerdere Nieuwerkerkers hebben zo gedacht. Wel drie gezinnen uit Nieuwerkerk komen wij tegen. Een lieve juf van de Wingerd. Met jonge kinderen waar Puk zich over bekommerde. Als een klein moedertje zorgde zij voor Juul. En Juul kroop haast in haar zo gek was ze op Puk. De derde nacht schrok ik om 2 uur wakker van glas gerinkel, hard praten, lachen. Oké. Dat kan. Even aankijken. Ik ben ook jong geweest. Maar na een uur is het nog steeds herrie. Ik met mijn coupe ontplof rits geïrriteerd de tent open. Dit is gewoon C.U.T. Deze herrie komt uit een tent achter mij. Ik loop ernaartoe en meerdere buren staan bij de tent. De mannen durven zich niet te laten zien (watjes) maar een paar meisjes komen de tent uit. Dronken. Heel erg. Met een dubbele tong beloven ze om zachtjes te doen. Ik hoor mezelf zeggen; ik hoef nu niets meer te horen, anders ga ik morgen naar de receptie. Dit kan niet. Jullie staan op een familiecamping. Ga lekker naar Lloret of Argeles maar hier slapen kinderen. (die eigenlijk helemaal geen last hadden, maar ik daarentegen…….) Als ik terug loop moet ik wel een piepklein beetje om mezelf lachen. Doet me denken aan een hele leuke tijd in Frankrijk met al mijn Franse vriendjes. Maar nee, nu niet meer. Ik wil gewoon slapen. Laat me met rust. Dat gebeurt dus niet. We mogen ook allemaal nog even getuige zijn van nummertjes die gemaakt worden. Dat wordt een bezoekje aan de receptie de volgende dag. En niet alleen van mij. De campingeigenaar maakt de mannen wakker en och och wat zullen zij het zwaar hebben na twee uurtjes slaap. Ze mogen direct hun spullen pakken. Oei, wel erg rigoureus maar wij hebben er in ieder geval geen last meer van. Ciao! We bezoeken marktjes, eten ijsjes, lunchen in idyllische steegjes, eten nog meer ijsjes, bezoeken de Barbier, we bouwen dammetjes, verzamelen bergkristallen, gooien steentjes in de rivier, dobberen op een luchtbed, spelen verstoppertje met heel veel kinderen (maar ze kennen geen namen, toch lossen kinderen dat makkelijk op; ja die jongen met de blauwe broek en wit t-shirt, jij bent erbij!), van rotsen springen en als kers op de taart; we scheren Jim z’n haar af. Die arme Jim. We moesten allemaal even wennen, zeg maar. Dion heeft die dag wel 100 keer gezegd. Nou pap, ik vind het echt heel lelijk. Het staat echt niet mooi. Vervolgens: jeetje, je lijkt wel een biljartbal. Nee, hij lijkt net op een opa. Een paspop. Een aardmannetje. En zo ging het door. Ik denk niet echt dat het Jim z’n dag was. Ik probeerde het wat te sussen. Nee hoor schat, je bent nog net zo knap. Kinderen zijn zo lekker puur, zeggen wat ze denken en zien. Zo zaten we bij het zwembad en vanuit het niets staat Dion op; papa, over 9 jaar ben je 49 hè. Ja zegt Jim. En dan zegt Dion nu lijk je eigenlijk wel 43. Oké, dank je! Ik probeerde soms ook nog momentjes met z’n drietjes te pakken. Zo hebben de meisjes een manicurebehandeling gehad. Gewoon op de camping. Na vijf minuten handmassage waren mijn lieve meisjes helemaal zen. Ik mocht nog even wat langer blijven want ik boekte een sportmassage. Mijn ervaring deelde ik met Jim, de juf en haar man en ook zij namen een momentje voor zichzelf. We hebben ook een hele avond boekjes gelezen met z’n drietjes in de hangmat. Dicht tegen elkaar aan. Een kus tussendoor. Een kroel. Ik wil even niets anders. Alleen dit. Heel lang. Jim en ik hebben echt niet alleen maar gehangen. Echt niet. We hebben ook 5 minuten kunnen badmintonnen. Daarna kwamen de kinderen er alweer bij. Dion, zullen we gaan judoën? Puk en Dion gaven een judoshow. En dat ging er zo grappig aan toe. Ze kregen beide de slappe lach en stoeiden er lekker op los. En wij keken toe, onze billen op het gras, een wijntje in de hand, zon op je snoet, ik heb niets meer nodig. Dit geeft zo’n vrij gevoel. Uiteindelijk gaat het over in blote billentikkertje. En dan komt er helaas wel een einde aan zo’n fijne dag. Een groot gedeelte van de vakantie waren wij OFFLINE. Lekker dat het is! Ik lees twee prachtige boeken. Lion & Iene Miene Mutte. Ik hang in de hangmat. Ik schrijf. Ik hang tegen Jim aan en we kletsen. Wijntje of biertje in de hand. Ultiem genieten. Ik zou wel veel langer willen blijven maar dat doen we de kinderen niet aan. Die missen hun papa en mama gigantisch en dat kunnen wij ons zo goed voorstellen. Dus….. aan al het leuks komt een eind en dus ook aan onze eerste vakantie. Onze eerste vakantie met z’n zessen. Het zit erop! Ik kijk terug op hele fijne en mooie momenten. Hobbels hebben we ook gehad. Daar hebben we de volle aandacht en tijd voor genomen. Veel praten. Gevoelens delen. We zijn de hobbels aangegaan en het lukte ons om weer verder te komen. Dat zijn leerzame momenten. En we snappen het zo goed, want jeetje wat is alles anders! Dion en Milan hebben Jim heel wat jaren voor zichzelf gehad. Puk en Saar die bij mama Jim hebben en bij papa Danielle. Milan, Dion en Shannon erbij. Iedereen moet zijn plek vinden. Daar nemen we de tijd voor. Puk heeft Saar altijd voor zichzelf gehad en ineens had haar zusje heel veel lol en aandacht voor Dion. Dat is wennen. Dat is moeilijk. Want het is echt niet alleen maar mooi, positief en fijn. Geen geromantiseer. Soms is het gewoon zwaar. Punt. Dan zijn er geen woorden om het beter te laten voelen. Maar mijn geluk is dat ik naast mij een ontzettend lieve man heb en met hem om me heen kan ik alles aan! Ook dit. Dan komt er ook een moment dat de kinderen met de andere ouder op vakantie gaan. Want zo gaat het als je gezin niet meer bij elkaar is. Het moment van gedag zeggen voelt onnatuurlijk. Dag lieverd, veel plezier met papa en Danielle. Ik hoor het mezelf zeggen en het klinkt elke keer weer zo vreemd. Misschien went het ooit of niet. Het is zoals het is. Het gaat een paar dagen goed en dan komt het gemis. Dat went denk ik nooit. Ik kan niet wachten om die heerlijke snoetjes weer te zien! Nog 10 nachtjes slapen en dan snuif ik de allerlekkerste geur weer in me op…… |
Archives
June 2023
Categories |