Mijn verjaardag vier ik altijd klein. Alleen met vriendinnen. Een borrel / lunch / kaasfondue, dit keer was het tijd voor 3 gangen met bijpassende wijnen. Even uitsloven en de meisjes verwennen! En ik kan niet anders zeggen dan dat het zo’n heerlijke avond was. De tijd vloog. Mooie gesprekken. Lekkere wijnen. En gewoon geen foto’s. Geen één. Is dat even jammer. Maar aan de andere kant, ik heb de avond beleefd, van a tot z. Soms hoeft dat niet allemaal op camera. Soms is het gewoon zo en voel je het in plaats van even lachen en vastleggen. Gek hè dat we in een tijd leven waar alles maar moet worden gedeeld, vastgelegd en gezien.
Gisteren hoorde ik Bridget Maasland op de radio. Een relatie kapot omdat er zoveel negatieve invloed was van het social media. Dat rijmt toch niet met wat zij allemaal heeft gepost. Nog geen dag samen en dan al gelijk alles op social media knallen. Jij bent de liefde van mijn leven. Kussend. Kroelend. About last night. En voor wie? Voor je volgers? Ik vind het zo kwetsend voor bijvoorbeeld een ex-partner / kinderen. Het lokt reacties uit. Waarom kunnen we sommige belevenissen niet voor onszelf houden? Geniet er lekker van en houd het soms klein.
0 Comments
Kijken jullie Tygo in de psychiatrie? Ik wel, met een dikke laag kippenvel op mijn lijf. In shock.
Zoveel labels. Zoveel hokjes waar men in geplaatst wordt. Zou je je daar nou echt beter van voelen? En dan hebben we het nog niets eens over de behandeling. Dan ben je eindelijk aan de beurt nadat je een half jaar op de wachtlijst hebt gestaan, dan start de behandeling, en dan blijk je toch te complex te zijn. Je wordt daar bang van. Onzeker. En logisch. Dus ik ben complex? En hoppa weer verder naar de volgende. Het kan toch niet anders of je gaat je daar alleen maar slechter door voelen. Ik kan er niet naar kijken. (ik wil natuurlijk niet alles en iedereen over één kam scheren, er zullen vast goede behandelingen tussen zitten, waarbij men niet alleen de focus heeft op de label of medicatie) En wat doen al die pillen met je op lange termijn? Daar kan eigenlijk niemand antwoord op geven. Het intrigeert me. Misschien omdat ik ook hulpverlener ben. Niet altijd in mijn werk maar ik ben wel opgeleid tot hulpverlener. Daar zit het woord hulp in. Mensen willen helpen. Maar niet op de manier met labels/diagnoses. Dat past niet bij mij. Wat heeft iemand eraan om te horen: je bent depressief of je hebt een angststoornis. Of je hebt PTSS. Ik ben van mening dat de symptomen die men heeft bij zoveel labeltjes passen. Nog zoiets. Hoe komt het dat er zo’n toename is van ADHD / ADD en autisme bij kinderen? Het gevaar van diagnoses is dat kinderen zich ernaar gaan gedragen. “Nee, ik kan niet zo goed met anderen rekening houden, want ik heb autisme”.’ Ook de omgeving stelt zijn verwachtingen bij, wat ertoe leidt dat sommige jongeren arbeidsongeschikt thuis komen te zitten. Hun sterke kanten worden niet meer ontwikkeld. Wat ik verder lees is dat Franse kinderen de diagnose ADHD / ADD bijna niet krijgen. Franse kinderartsen zien ADHD / ADD als een medische aandoening die wordt veroorzaakt door psychosociale factoren. De Franse artsen verkiezen een onderzoek naar de onderliggende factoren vaak boven een behandeling met medicijnen. Men richt zich op de onderliggende psychosociale oorzaken van de symptomen, in plaats van de beste medicijnen om de symptomen te maskeren. Volgens de Franse benadering kan ook voeding verantwoordelijk zijn voor de ADHD-symptomen. Zo kan het gedrag van kinderen erger worden na het eten van voeding met kunstmatige kleurstoffen, bepaalde conserveermiddelen of allergenen. Interessant. En wat doen die schermpjes? Het schijnt dat onze geest maar een bepaalde hoeveelheid tekst, geluid, beeld, informatie en lawaai aan kan. Als dit TEveel wordt, dan ontstaat automatisch een belemmering in je denkgewoonten. Het werkt schadelijk. Ik denk dat we hier als ouder ook onze aandacht voor moeten hebben. Die verantwoordelijkheid ligt toch echt bij ons. Nog een interessante: het schijnt dat het aantal ‘patiënten met ADHD’ (als reëel bestaand ziektebeeld) helemaal niet stijgt, ongeacht wat vakbladen, ‘deskundigen’, en media je hier allemaal over wijsmaken. Hun woordkeuze klopt niet, dat is alles. Het zit namelijk zo: het aantal overbelaste mensen in onze samenlevingen stijgt razendsnel, en veelal zijn kinderen het slachtoffer. Kinderen worden overvraagd en overbelast. Maar ook leerkrachten hebben te maken met een hoge werkdruk. Zij kunnen vaak de 'drukke' kinderen er niet bij hebben. Vervolgens wordt dat drukke kind onderzocht. Hup ADHD en ritalin erin. Wat willen we nou met al die labels? Hup medicijnen erin en het gaat over. Hoe komt het dat we ons niet rot mogen voelen? Niet de tijd mogen nemen om goed voor jezelf te zorgen? Eén ding is zeker, er is nog veel te doen in de psychologie! Wat een heerlijke chaos was het gisteren tijdens onze pakjesavond!
Puk en Saar die het nodig vonden om eerst te make-uppen en zich mooi aan te kleden. (dat herken ik zo van vroeger) Dion die nog wel even (voor de 50e keer) vertelde dat hij het leuke cadeau wat hij had gekocht voor het dobbelspel wel graag zelf zou willen houden. En Milan die wel heel graag wilde weten hoe en wanneer de grote cadeaus dan komen. Kortom vol verwachting kloppen onze hartjes…… We beginnen met het dobbelspel. Hilarisch!!! In ronde 2 wekker aan en de laatste drie minuten voelden we ons helemaal opgejaagd. Zat je eindelijk bij de leuke cadeaus, moest je weer een stoel naar links of alle cadeaus met iemand ruilen. Heerlijk die enthousiaste snoetjes bij elkaar! En dan keihard gebonk op het raam. Saar vloog overeind en begon te snikken. Schrok zich kapot. Rennen naar de deur en daar stonden twee grote zakken. Met de ogen (detail: half) dicht een cadeau pakken voor iemand. Ook toevallig, iedereen pakte een cadeau voor zichzelf. Het is dan een kunst om even te wachten totdat de ander het cadeautje heeft uitgepakt en bekeken. Dolblij en nog blijer waren alle kinderen met de cadeaus! En nu…… oh yes, ik mag hem gaan kopen. DE KERSTBOOM! Nu mijn gezin uit twee meer kinderen bestaat, sta ik soms bewust stil om te kijken waar ieders behoefte ligt. Zo pakken Jim en ik altijd momenten waarop we even alleen met onze 'echte' kinderen zijn. Zo ook zondag.
Nog wat sinterklaascadeautjes kopen. Zij op de fiets naar de Oosterhof en wij op de fiets naar de Koperwiek. Haren in de wind, zon op onze snoeten, handschoenen aan en heerlijk de kou trotseren! Na het shoppen, tijd voor ander vermaak! Op de fiets naar de natuurspeeltuin in Hitland. Klimmen en klauteren op de grote houten speeltoestellen. Lopen over een grote boomstam naar de andere kant van het water. Plassen in de bosjes. Brandnetels tegen je billen. Rode neuzen van de kou. Voorbij razen op de kabelbaan. Jassen uit. Schoenen uit. En dan toch maar weer aan. Een zonnetje die steeds verder naar beneden zakt. Dauw op de weilanden. Een schreeuwende fazant. Weer een fijne herinnering erbij. Wat een top zondag! Ik sta voor de spiegel mezelf te fatsoeneren voor de verjaardag van ons nichtje Yfke. Dan ineens roept Jim: 'Er is iets mis!' Puk in tranen met een cavia in haar armen. 'Pom is dood', zegt Puk. Wij samen naar het hok rennen en zien een springlevende cavia. Nee joh Puk, hij leeft. Niet, ik heb hem in mijn armen. Oeps!
Pom doet niet veel meer. Hij valt soms om. Oké, wat nu? We wiebelen en wrijven. We maken een kruik en leggen hem hierop. Soms komt hij een beetje bij en dan zakt hij weer weg. Even contact met de dierenarts. Hij gaat echt dood, laat hem maar gaan, leg hem maar in z'n huisje terug. Oké, en dan kijken we met z'n allen hoe Pom dood gaat. Stuiptrekkingen krijgt. Naar adem hapt. No way! Op naar de dierenarts, onderweg naar een vredige manier van doodgaan! Dag lieve Pom, je had geen beter baasje kunnen hebben. Wat een tranen. Ik was even vergeten hoe heftig het is voor een kind als zijn/haar huisdier doodgaat. We komen thuis en leggen Pom in zijn kistje (lees: schoenendoos), met deken, knuffel en een gedichtje. Jim zorgt voor een gat in de tuin, kaarsjes en we begraven Pom. Puk rouwt. Ze is ontroostbaar. Mam, ik mis Pom zo, ik kan niet slapen en ik heb zo'n raar gevoel in mijn buik. Avondenlang zit ik naast haar bed. Haar in slaap te kriebelen. We praten erover en ik houd haar vast. Waar ik heel veel situaties voor Puk kan oplossen, kan ik dit nu niet. Nieuw voor haar en voor mij. Ach lief klein meisje, wat ben je intens verdrietig. Tijdens onze zomervakantie te Drenthe zijn we met de kinderen naar Kamp Westerbork gegaan,
ook wel de voorportaal van de hel. Dat heeft me een tijdlang niet losgelaten! Wat mij, tijdens het bezoek aan het museum, vooral fascineerde waren de handgeschreven kaarten die men stuurde naar familieleden. Dat voelde zo echt. 'Lieve Ali, sinds de laatste brief die je van me ontvangen hebt, is er heel wat gebeurd. We zijn ook weggehaald, en zitten nu in het kamp Westerbork. Beppie heeft roodvonk, daarom blijven, m'n vader en moeder en Netty hier. Meijer is helemaal alleen naar Vucht. Ik ga misschien wel door naar Polen. Schrijf je terug? Ik kan niet meer terug schrijven.' In het museum van Kamp Westerbork wordt over het leven in het kamp verteld. Originele filmbeelden uit 1944, een gedeeltelijk ingerichte barak, een uit de trein geworpen laatste afscheidsgroet, een grote maquette van het kamp, een tekening van spelende kinderen en vele andere objecten geven een beeld en een gevoel van deze historische plek. En dan is er het kamp zelf. We vertrekken met een bus naar het kamp. Een bedompte, vreemde sfeer waar ook de kinderen gelijk voelen dat het niet gepast is om hard te praten. Kippenvel. Wat hebben al deze mensen allemaal mee moeten maken? We zien prikkeldraad, een stootrand van de trein, een wagon, hout van de barakken. Dit alles stamt uit een afgrijselijke tijd. De kinderen kunnen het zich amper voorstellen, maar wij eigenlijk ook niet. De Gesproken Namen klinken uit twee originele goederenwagons op De Rampe, de plek in het kamp waar tijdens de Tweede Wereldoorlog de treinen naar het oosten vertrokken. Alle 107.000 weggevoerde Joden, Sinti en Roma worden genoemd op dezelfde dag dat zij in de oorlog vertrokken. Bizar. Hoe kun je het verlorene ervaren, iets voelen dat er niet meer is? Ik merkte aan mezelf dat ik meer wilde weten. Ik kon me niet voorstellen dat dit echt gebeurd was. En dan, wat gebeurde er met al deze arme mensen? Ik las en las. De tatoeëerder van Auschwitz. De jongen die 10 concentratiekampen overleefde. De kleine moeder van Bergen-Belsen. De man die naar Auschwitz wilden. Het lijkt niet echt. De hel! Dit had NOOIT mogen gebeuren en dit mag NOOIT meer gebeuren! Waar we vroeger nog eens lekker knus met mams of een vriend(in), broer of zus de stad in gingen, wordt er nu vooral online gewinkeld. Met als gevolg vele lege winkelpanden. Vind jij dat ook zo’n ongezellig gezicht?
Want zeg nou zelf, met online winkelen:
Ik vergelijk het ook wel met het gebruik van je mobiel. Dat zorgt voor minder creativiteit, sloomheid en desinteresse. Dus waarom zouden we hier nou aan mee werken? Gun al die leuke winkeltjes hun bestaansrecht. Kortom SHOPSE (in de fysieke winkels dan hè (-; ) Deze BLOG schrijf ik op een wel heel idyllisch plekje. Ik neem je even mee.
Mijn uitzicht is als volgt; knetterend hout van de open haard, bergen vol met bomen, een blauwe lucht, de zon, af en toe een roodborstje die voor het raam zit, mijn liefde die de hottub aan het warm stoken is. Ik heb het over een midweekje genieten in onze liefdeshut. Les Cabanes de Rensiwez. Hier is niks. Maar eigenlijk ook alles. Meer dan dit heb je niet nodig. Een open haard, een hottub, een fijne bank / bed, de natuur, bergen en je wederhelft. Maar ik stop. Ik zal jullie niet verder lekker maken. Ik wilde schrijven over vriendschappen, niet over dit fijne plekje. Sta je weleens stil bij je vriendschappen? Eens kijken wat vriendschap nu eigenlijk betekent en geldt dit ook voor jou zo? Vriend-schap is een nauwe (over het algemeen niet-seksuele) relatie of verhouding tussen twee of meerdere mensen waarbij het geslacht geen rol speelt. Het belangrijkste waarop een goede vriendschap gebouwd is, is vertrouwen en onvoorwaardelijkheid. (Niet-seksuele, hhmmmm, ik heb wel een vriendin die altijd aan mijn billen wil zitten, elkaars borsten wil zien en op één of andere manier willen we elkaars seksuele ervaringen wel altijd delen, maar dat even terzijde) Mijn verjaardag vier ik al een aantal jaren op mijn eigen manier. De meeste behoefte heb ik altijd om mijn lieve vriendinnen bij elkaar te hebben. Zonder man, zonder kinderen. De tijd voor elkaar hebben zonder dat je door jan en alleman gestoord wordt. Want hoe leuk is het om op jouw verjaardag jezelf in de zon te zetten en jezelf af te vragen wat jouw behoefte is? Bij mij kwam; in een kring, zorgen dat iedereen een natje en een droogje heeft, en als je dan even in gesprek bent, El, mam, El, mam, El, mam, oh even wachten hoor, ik kom zo en vervolgens dat gesprek niet meer kunnen afmaken, niet naar voren als mijn behoefte. Maar goed iedereen is anders en het kan best zijn dat die kring wel bij je past. Wat bij mij past is mijn vriendinnen om me heen, hen in de zon willen zetten, vertellen hoe blij ik ben dat zij mijn vriendinnen zijn en hoe rijk ik me voel met zulke lieve meisjes om me heen. Het wordt een kaasfondue met als dessert een spel. Ik dek de tafel mooi en zet voor iedereen een klein cadeautje met een kaartje op hun bord. De bom van het verjaardagsspel (van ik hou van holland) staat klaar, 50 zelfgemaakte kaartjes erbij en de avond kan beginnen. Oh, ik vergeet nog iets. De wijn. Ja, die staat koud. Ik heb vragen van internet geplukt maar ook persoonlijke vragen bedacht. Een paar dilemmavragen ertussen en een hoop hilarische momenten gegarandeerd! En het grappige is, we leren elkaar weer een beetje beter kennen. Met sommigen vriendinnen deel ik een heel verleden, met anderen pas sinds de geboorte van de kinderen. Maar niets is minder of meer. Het is altijd goed. Of we elkaar nou drie maanden amper spreken, als we elkaar zien raken we niet uitgepraat. Voor mij betekent vriendschap jezelf kunnen zijn, energie krijgen van elkaar, eerlijkheid, verhalen kunnen delen, lachen, leuke uitstapjes, gezellige avondjes. Dit zou ik nooit willen en kunnen missen. Avondjes Culinesse waar het ene jaar meer blijft hangen dan de ander (zit niet aan m’n touw te trekken), weekendjes weg, koffie drinken, verjaardagen, lange zomerbbqavonden, shoppen, oud en nieuw. Maar ook periodes in je leven delen die minder leuk zijn. Er voor elkaar zijn. Dat heb ik gevoeld. Zelfs enorm. Van het (meest verdrietige eerste weekend zonder de kinderen) bij mijn lieve vriendin mogen slapen, met hen mijn verdriet mogen en kunnen delen tot lieve kaartjes, waardevolle gesprekken en het gevoel hebben dat mijn vriendinnen er zijn. Voor mij. Keihard lachen met elkaar, dat de tranen over je wangen rollen. Allemaal ‘weet je nog’ verhalen met elkaar delen. Daarom vind ik herinneringen maken met elkaar zo waardevol. Dat is zoveel meer dan het hebben van de mooiste spullen. Als ik mijn vriendschappen in één woord zou moeten omschrijven, dan denk ik aan ontspanning en wederzijdse interesse. Zou het komen omdat je ouder wordt of zit het in de karakter van mijn vriendinnen? Voor een liefdesrelatie is het misschien wat saai maar er is nooit iets vervelends of elkaar iets misgunnen. Er is nooit ruzie. Natuurlijk zijn er discussies maar dat zie ik meer als luisteren naar elkaars mening. Het lukt niet altijd om mijn vriendinnen op één avond bij elkaar te krijgen. Maar dat wordt gewoon ingehaald. Lekker eten bij Loetje. Met een lading foto’s van vroeger. Ook de foto’s zelf zaten nog in zo’n mapje van vroeger. Ken je die nog, met de negatieven in zo’n heel klein mapje voorop. Er kwamen wat bijzondere foto’s voorbij; in dezelfde roze glittertopjes en roze (wijde, linnen) broeken uitgaan op Kos (hoe verzin je het?), dansen op de bar, op de foto met brede Harries, hele slanke lijven, onze vriendjes op de Franse camping, een tv programma Love Test waar Inge op zoek ging naar haar Italiaanse vriendje, en hem vond (het vervolg houden we even voor ons). Wij luisterden naar ‘Kon ik maar even bij je zijn’ van Gordon, foto’s met jongens waarvan we eigenlijk niet meer weten wie dat was (is dat erg). Leren bij elkaar voor ons examen, foto’s van onze favoriete club, de BAJA. De ooohhh’s en de neeeeee’s en de ooooh jaaa’s zijn (misschien iets te luid) te horen die avond. Wij hebben genoten maar of de buren (die haast bij ons op schoot zaten, want zo dicht op elkaar staan de tafels bij Loetje) dat ook hebben gedaan….. Het fijne van foto’s is dat wat je denkt te zijn vergeten of waar je nooit meer aan denkt, gelijk weer naar boven komt bij het zien van een foto. Voelen wat je toen voelde of alles ineens weer voor je kunnen zien. Leg soms weer even die fotoboeken op tafel, je vriendinnen om je heen, een wijntje erbij en herinneringen ophalen, wat is dat lekker! Ik ben dol op mijn vriendschappen, jij ook? Het is weer zover, het zoveelste verhaal wordt verteld waarbij het niet lukt om samen te blijven. Samen oud te worden. Het gezin bij elkaar te houden. Hoe komt dat nou toch? De trend lijkt gezet.
Elk jaar scheiden er steeds meer mensen. Waarom nou? We worden ouder. We veranderen. Onze behoeftes en prioriteiten veranderen. We krijgen andere verlangens. Soms zijn toekomstplannen onverenigbaar. Wordt er niet meer gepraat. Er is geen intimiteit meer. Er is geen sprake meer van een team. We zijn op elkaar uitgekeken. Er is geen vertrouwen meer. En dit kan dus allemaal. Het gebeurt. Alleen het wordt pas echt complex omdat er vaak kinderen in het droevige verhaal voorkomen. En zij vragen er niet om. Tenminste meestal niet. Sommige verhalen zijn schrijnend. Kinderen worden de dupe een scheiding. Je kunt zelf wel invullen wat kinderen zoal kan beschadigen. Mijn life-event Meer dan twee jaar geleden viel ons gezin uit elkaar. Ik heb hier ooit een korte BLOG over geschreven. En vooral met het idee ‘vol goede moed de toekomst tegemoet’. Kom op El, je kan het, en gaan….. Niet wetende dat een ‘burn-out’ of welk naampje je dit ook zou kunnen noemen, op de loer lag. Want de hele bak ellende kwam pas toen alles achter de rug was en ik in een prachtig appartementje leefde met mijn lieve kinderen, goed contact met Emile had en een kersverse liefde had ontmoet. Ik wilde me op de toekomst richten en met positieve energie weer verder gaan. Helaas, zo werkte het niet. Ik ben nu gelukkig een betere versie van mezelf en ik zou nooit meer in die robotrol willen vervallen. Maar dat terzijde. Emile en ik zijn twee uitersten. Dat heeft het weleens lastig gemaakt om elkaar te begrijpen. Maar na de meest heftige emoties die een scheiding met zich meebrengt, hebben wij ervoor gekozen dat we er alles aan zouden doen om de kinderen vóór te laten gaan. Hen nooit te betrekken in onze negatieve gevoelens voor elkaar. Want daar vragen ze niet om. Voor ons niet meer dan normaal. En tegelijkertijd besef ik me ook dat daar twee mensen voor nodig zijn. Alhoewel ik het ook een keuze van jezelf vindt om nooit negatief te praten over je ex- geliefde, de vader van je kind(eren). Bespreek deze negatieve gevoelens met vriend(inn)en of familie. Of uit ze op een boksbal ofzo. Maar val je kinderen hier niet mee lastig. Puk en Saar zien ons als papa en mama die vriendjes zijn. Met elkaar kletsen, lachen en welkom zijn bij elkaar thuis. En dat is goed. Daar ben ik dankbaar voor. Dankbaar dat we vriendschappelijk verder kunnen. Als ik dan toch mijn hele leven met hem te maken heb, dan maar liever gezellig! Hij voelt dezelfde liefde als ik voor de kinderen. Blij ben ik dat ik alle mooie maar zeker ook moeilijke momenten in hun ontwikkeling met hem kan delen. Dat is bij dit grote verlies, de mooiste winst. Wat zo belangrijk is… Je kunt zelf de keuze maken om compassie en begrip te tonen en de verschillen waar je tijdens je huwelijk of relatie zoveel last van had te accepteren. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen gedrag. Ik kwam gelukkig op een punt dat het me lukte om op mezelf te richten, de kinderen en de toekomst. Waardevol inzicht Want stel jezelf de vraag; wat heeft het voor meerwaarde om tot hem door te willen dringen? Hem met luide stem op dingen te wijzen. Ik weet nog dat ik doodop was van al het strijden, wijzen en eindeloze discussies. We kwamen er niet meer uit. We gunden elkaar alle goeds. Houd de eer aan jezelf en probeer financieel onafhankelijk te zijn. Niet het onderste uit de kan willen halen. Ons boek was uit. Met onze uiteenlopende karakters hadden wij best voor een hele nare oorlog kunnen zorgen. Maar zeg eens; ik begrijp je, ik hoor je of je hebt gelijk. Dat zorgt voor wonderen. Je bespaart jezelf, elkaar en je kinderen zoveel leed. Sinds kort heb ik een groot gezin. Vier kinderen en een man. Geen stiefkinderen. Gewoon Milan en Dion. De kinderen van Jim. We wonen in een heerlijk huis en iedereen is zijn/haar draai aan het vinden. Mooi en soms moeilijk om te zien. Het is wennen, voor iedereen.
Ik deel wat momenten;
|
Archives
June 2023
Categories |