Mijn moedertje. Net 70 jaar jong geworden. Leeftijd zegt eigenlijk niets. Ik ben blij dat ze nog bij me is. Ik kan al behoorlijk wat namen opnoemen van mensen die hun mama dagelijks moeten missen.
Dus dat ze 70 is geworden, een dikke YES! En gelukkig is ze gezond. Ik geef haar een belevenis als cadeau. Een middagje winkelen en samen eten bij restaurant Heroine te Rotterdam. En dat zorgt voor een bepaalde omslag in onze moeder-dochter relatie. Ik denk dat ieder gezin een rugzak heeft. De ene rugzak is voller dan de ander. Sommige eigenschappen wil je overnemen van je ouders en andere eigenschappen liever niet. Als kind waren mijn ouders mijn voorbeeld. Op sommige momenten ben ik daar trots op. Maar niet altijd. Het voorbeeld wat mijn ouders hebben gegeven komt ook voort uit hun opvoeding. Ook zij komen ergens vandaan. Sinds ik moeder ben is de inhoud van mijn rugzak vaak besproken en gezien. Mijn moeder heeft keuzes in haar leven gemaakt die ik niet altijd even goed kon begrijpen. Niet altijd hoefde te begrijpen want het waren immers haar keuzes. Maar dat zorgde voor een bepaalde afstand. Die creëerden wij samen. Dat zorgde ook weleens voor frustratie en irritatie bij mezelf. Ik verlangde ergens naar maar dat werd niet gegeven. Of dat liet ik niet toe. Moeizaam is een juiste omschrijving. Ik kan blijven graaien in het verleden, proberen te verklaren maar het verleden is geweest. Elke seconde van mijn leven is nieuw, dat betekent een bijna eindeloze hoeveelheid mogelijkheden het anders te doen. Tijdens ons middagje weg, gebeurde iets. Ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen. We hebben heel veel gepraat. Ik heb geprobeerd mijn gevoelens onder woorden te brengen. Mijn moeder deed dat op haar beurt ook. We hadden een ontzettend open gesprek en luisterden aandachtvol naar elkaar. Ik keek met een liefdevolle blik naar haar. Ik voelde dat mijn blokkade langzaam werd opgeheven in plaats van de verantwoordelijkheid over te nemen of te oordelen. Ik accepteer wat is. Mijn moeder doet in alles haar best. Punt. En jezus wat mag mijn vader in zijn handjes knijpen met zo’n toegewijde, zorgzame en lieve vrouw om zich heen. Die werkelijk waar alles voor hem doet. Dag en nacht. Mijn moeder verdient liefde. Heel heel heel veel liefde. Terug naar onze belevenis. We zijn open en alles is bespreekbaar. Geen mooi weer spelen. Puur. Het is zoals het is. Respect hebben voor elkaars gevoel. Luisteren naar elkaar. Lachen. Deze momentjes gaan we vaker pakken. Voor niets is het te laat. Ik nam afscheid en pakte haar vast. Damn wat zou ik vaker met je willen kroelen!
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
June 2023
Categories |