Nu mijn gezin uit twee meer kinderen bestaat, sta ik soms bewust stil om te kijken waar ieders behoefte ligt. Zo pakken Jim en ik altijd momenten waarop we even alleen met onze 'echte' kinderen zijn. Zo ook zondag.
Nog wat sinterklaascadeautjes kopen. Zij op de fiets naar de Oosterhof en wij op de fiets naar de Koperwiek. Haren in de wind, zon op onze snoeten, handschoenen aan en heerlijk de kou trotseren! Na het shoppen, tijd voor ander vermaak! Op de fiets naar de natuurspeeltuin in Hitland. Klimmen en klauteren op de grote houten speeltoestellen. Lopen over een grote boomstam naar de andere kant van het water. Plassen in de bosjes. Brandnetels tegen je billen. Rode neuzen van de kou. Voorbij razen op de kabelbaan. Jassen uit. Schoenen uit. En dan toch maar weer aan. Een zonnetje die steeds verder naar beneden zakt. Dauw op de weilanden. Een schreeuwende fazant. Weer een fijne herinnering erbij. Wat een top zondag!
0 Comments
Ik sta voor de spiegel mezelf te fatsoeneren voor de verjaardag van ons nichtje Yfke. Dan ineens roept Jim: 'Er is iets mis!' Puk in tranen met een cavia in haar armen. 'Pom is dood', zegt Puk. Wij samen naar het hok rennen en zien een springlevende cavia. Nee joh Puk, hij leeft. Niet, ik heb hem in mijn armen. Oeps!
Pom doet niet veel meer. Hij valt soms om. Oké, wat nu? We wiebelen en wrijven. We maken een kruik en leggen hem hierop. Soms komt hij een beetje bij en dan zakt hij weer weg. Even contact met de dierenarts. Hij gaat echt dood, laat hem maar gaan, leg hem maar in z'n huisje terug. Oké, en dan kijken we met z'n allen hoe Pom dood gaat. Stuiptrekkingen krijgt. Naar adem hapt. No way! Op naar de dierenarts, onderweg naar een vredige manier van doodgaan! Dag lieve Pom, je had geen beter baasje kunnen hebben. Wat een tranen. Ik was even vergeten hoe heftig het is voor een kind als zijn/haar huisdier doodgaat. We komen thuis en leggen Pom in zijn kistje (lees: schoenendoos), met deken, knuffel en een gedichtje. Jim zorgt voor een gat in de tuin, kaarsjes en we begraven Pom. Puk rouwt. Ze is ontroostbaar. Mam, ik mis Pom zo, ik kan niet slapen en ik heb zo'n raar gevoel in mijn buik. Avondenlang zit ik naast haar bed. Haar in slaap te kriebelen. We praten erover en ik houd haar vast. Waar ik heel veel situaties voor Puk kan oplossen, kan ik dit nu niet. Nieuw voor haar en voor mij. Ach lief klein meisje, wat ben je intens verdrietig. Tijdens onze zomervakantie te Drenthe zijn we met de kinderen naar Kamp Westerbork gegaan,
ook wel de voorportaal van de hel. Dat heeft me een tijdlang niet losgelaten! Wat mij, tijdens het bezoek aan het museum, vooral fascineerde waren de handgeschreven kaarten die men stuurde naar familieleden. Dat voelde zo echt. 'Lieve Ali, sinds de laatste brief die je van me ontvangen hebt, is er heel wat gebeurd. We zijn ook weggehaald, en zitten nu in het kamp Westerbork. Beppie heeft roodvonk, daarom blijven, m'n vader en moeder en Netty hier. Meijer is helemaal alleen naar Vucht. Ik ga misschien wel door naar Polen. Schrijf je terug? Ik kan niet meer terug schrijven.' In het museum van Kamp Westerbork wordt over het leven in het kamp verteld. Originele filmbeelden uit 1944, een gedeeltelijk ingerichte barak, een uit de trein geworpen laatste afscheidsgroet, een grote maquette van het kamp, een tekening van spelende kinderen en vele andere objecten geven een beeld en een gevoel van deze historische plek. En dan is er het kamp zelf. We vertrekken met een bus naar het kamp. Een bedompte, vreemde sfeer waar ook de kinderen gelijk voelen dat het niet gepast is om hard te praten. Kippenvel. Wat hebben al deze mensen allemaal mee moeten maken? We zien prikkeldraad, een stootrand van de trein, een wagon, hout van de barakken. Dit alles stamt uit een afgrijselijke tijd. De kinderen kunnen het zich amper voorstellen, maar wij eigenlijk ook niet. De Gesproken Namen klinken uit twee originele goederenwagons op De Rampe, de plek in het kamp waar tijdens de Tweede Wereldoorlog de treinen naar het oosten vertrokken. Alle 107.000 weggevoerde Joden, Sinti en Roma worden genoemd op dezelfde dag dat zij in de oorlog vertrokken. Bizar. Hoe kun je het verlorene ervaren, iets voelen dat er niet meer is? Ik merkte aan mezelf dat ik meer wilde weten. Ik kon me niet voorstellen dat dit echt gebeurd was. En dan, wat gebeurde er met al deze arme mensen? Ik las en las. De tatoeëerder van Auschwitz. De jongen die 10 concentratiekampen overleefde. De kleine moeder van Bergen-Belsen. De man die naar Auschwitz wilden. Het lijkt niet echt. De hel! Dit had NOOIT mogen gebeuren en dit mag NOOIT meer gebeuren! |
Archives
June 2023
Categories |