Waar ik een jaar geleden met een doos tissues in mijn hand stond en mijn liefste Puk(kelientje) uitzwaaide voor haar eerste dag Emmaus, zo belandde ik vrijdag in een voorbereidingopeinddiscomeidenavond. Thema 'fout'.
Ik mocht gezellig mee eten. We gingen van hotties naar moppen. Mam, we hebben een mop voor je. Oké, kom maar op. Wat krijg je als een appel en peer kruist? Geen idee. Donald Trump. Zij lachen. En ik snapte er niets van. Donald Trump. Snap je hem niet? Uuuhhh nou. Nee. Oké dan hebben we er nog één voor je. Wat krijg je als je een banaan en een fietsband samen brengt? Een kernfusie. Wat ongemakkelijk. Zij weer keihard lachen. Ik snapte hem weer niet. Vragen zij, snap je hem? Ik dit keer een beetje mee lachen. Ja. Nou eigenlijk niet. Bleek dat dus de grap en trend te zijn op tiktok. Whahahaha. Ik vind hem leuk, kom we gaan Jim pranken. Ook hij is de Sjaak en ik lach keihard mee. Daarna vraagt Puk. Mam steek je arm eens uit. Trap ik er weer in. Piekt ze tegen mijn armen aan. De welbekende kipfilets. Nou dat valt best mee hoor. Nou mam, ze gaan wel heen en weer. En dan zijn mijn rimpels ook nog even aan de beurt. Schatjes. Zij gaan naar boven en ik blijf achter met mijn jonge geest plus rimpels en een heel klein beetje kipfilets. Soms lijkt het me heerlijk om weer zo jong en onbezonnen te leven. Ze giechelen wat af met beugels vol pizzaresten en snoeten vol tomatensaus. Dan is het tijd om krullen te zetten. Ik kom boven en zie Puk met een krultang in de weer. Noortje met haar benen over elkaar, met een tweede krultang haar voorplukken aan het krullen. Gezellig aan het kletsen. Daar komt mijn sentimentele kantje naar boven. Ik ben dan ontroerd. Ik vind dat zo mooi om te zien. Nino is inmiddels ook gezellig aangeschoven en kletst met de meiden mee. Hij vertelt grappige verhalen. En ik kijk en luister. Merk bij mezelf op dat ik het heerlijk vind om erbij te zijn en ineens hoor ik Puk zeggen; zo mam, vind je het gezellig? Nog even een busje haarlak in de krullen van Noortje en arme Nino verdwijnt in een walm. Nee joh gaat goed. Geeft niks. Verder gaan de meiden voor een natural look. Gelukkig! Ze zijn prachtig. Fijn dat zij dit ook zo zien. En daar gaan we. Met drie verkeersregelaars en Nino ala Barrie Butsers uit New Kids gaan we richting het Emmaus. Noortje doet nog even wat mascara op tijdens de autorit. Just like her mom. Het lijkt net of ik naast mijn vriendinnetje zit. Daarna rijden we met een rapmuziekje op de achtergrond richting Rotterdam. Totdat er paniek uitbreekt. Kut. Schoolpasjes vergeten. Serieus?! Heel de dag heb ik mijn puberella eraan herinnerd dat ze haar schoolpas niet moest vergeten. Maar misschien lukt het ook zonder. We staan voor de deur. Ik wens iedereen een hele gezellige avond (enne niet vergeten die rokjes af en toe naar beneden te doen en doe geen dingen die ik zelf ook niet zou doen he... doeeeiiiii). Vervolgens wordt Puk begroet door een B plusser. Puk vertelt dat ze haar pasje vergeten is. En hij roept van een afstand naar de deur; zij mag erin hoor. Dat is Puk. Ze zit hier op school. Duimpje omhoog betekent dat ik weer mag gaan. Terug in de auto lach ik nog wat na over wat ik in drie uurtjes allemaal heb gezien en gehoord. Wat een heerlijk leven hebben zij. En ik, ik moet weer unieke, nieuwe ervaringen op gaan doen heb ik gelezen. Dan gaat de tijd echt langzamer. Want dit jaar is in een flits voorbij gegaan. Niet normaal. Ajuuu brugklas en welkom jaar 2. Maar nu eerst VAKANTIE!
1 Comment
Dat je dochter ineens in groep acht zit. Elf jaar is. Mee doet aan een musical. En een stedentrip mag uitkiezen. Oh mon dieu!
Paris, on arrive… Wat een magische stad! De reis begint in Rotterdam om 6.58 u op het Centraal Station. De Thalys is een dikke tip. Om 9.35 u kwamen we aan op Gare du Nord. We doken een metro in en stapten uit bij Place d’Italie. Na een korte wandeling kwamen we aan bij ons idyllische hotel Henriette. En wie zagen we daar ontbijten: Bert Visser. We kunnen de eerste boulangerie niet negeren. Die geur. De boulangerie wordt drie ochtenden onze grootste vriend. Ontbijten in Parijs doen we graag met un pain au chocolat, un croissant et une café. We wandelen gewoon hand in hand door Parijs. Puur geluk. We lunchen en lopen naar het Jardin du Palais Royal. Daar klimt Puk op één van de zwart wit sculpturen. Tenminste dat probeert ze. Na een pootje, geduw en heel wat gegiechel lukt het deze lenige Sjaan om erop te klimmen en we maken vele plaatjes. We lopen door een passage naar het Louvre. Imposant. We slenteren dromerig verder. En die combinatie van dromerig en Parijs is toch wat gevaarlijk. Mam, kijk uit je staat midden op de weg stil. Met je Timetomomo Parijs boekje. Je lijkt wel een toerist. Oeps, dank je Puk. We pakken de metro. Ideaal. We struinen langs Opera Garnier. Groots, goud en zo ongelofelijk mooi. Door naar de ZARA. Ken je die winkel? En naar Galerie de la Fayette. We komen ogen tekort. Af en toe hoor ik; Oh mam, ik mis mijn Brammebaby. Tijd om te chillen. We liggen op bed en rusten uit. Wat een indrukken. Om 19.30 u hebben we een tafel gereserveerd bij Au Bon Coin. Hier komen de locals. We kletsen, spelen een spelletje, smullen van het eten. En we zijn op. Douchen, kroelen en slapen. We ontwaken gewoon in Parijs. Samen. We ontbijten bij de boulangerie. Vandaag gaan we de Eiffeltoren spotten. Metro uit, hoekje om. Wow. Oooh. Kijk nou. Jeetje. Overweldigend. Bij Palais de Chaillot maken we foto’s. En natuurlijk ook van dichtbij. Quel plaisir. Les Invalides zien we op een afstand liggen. Met de gouden koepel waar Napoleon zijn laatste rustplaats heeft. We eten bij Coutume cafe. Heerlijke zoetigheden en ik proef van de exotische koffiesoorten. Op naar de Champs Elysees. Richting de Arc de Triomphe. We stoppen bij Le Grand Palais en natuurlijk ook bij de NIKE store. Jemig. Passen en we doen het gewoon. Kopen die dunkies. Nee, mam dunks. We zijn maar één keer in Parijs. La Durree is de volgende stop. In de rij voor macarons. En dan voor ons, de Arc de Triomphe. We staan stil. Kijken naar de drukte. Naar de immens grote boog. Een foto laten we het liefst maken door een (hippe) Chinese vrouw. Die hebben er oog voor. En we hebben toch een te gek kiekje van ons samen! Un moment de repos! Voordat we in een piepklein restaurantje, weer tussen de locals, Tadam! belanden. De eigenaresse kijkt af en toe vertederd naar ons. En ze slaat Puk niet over wanneer er een witte chocolademousse geserveerd wordt bij de buren. Puk mag de lepel aflikken. Kroelen. Slapen. Wakker worden samen. Meer dan een fijne combi. Laatste dag. We nemen afscheid van de boulangerie met een zwerver naast ons. Ik ga binnen zitten hoor, mam. Puk vindt de zwervers niet zielig. Wel de dieren die ze vaak gebruiken om extra zielig over te komen. We hebben een gesprekje over zwervers. Een zwerver was ook ooit een schattige baby. Hoe bestaat het dan hè mam, dat je je kindje in de steek laat als hij groot is. We gaan richting de Notre Dame. Deze staat in de steigers. Omringd door foto’s van de brand. Indrukwekkend. En dan weer een mooi plaatje van Puk bij de Seine. Une photo d’amour. We zien de oude gevangenis van Parijs. We eten een ijsje en shoppen wat in de Franse boetiekjes. We eindigen bij de Montmartre en de Sacre Coeur. Ook bezoeken we La Mur des Je T’aime. In de stad van de liefde. Na 72.319 stappen nestelen we ons in de trein en gaan we terug naar huis. Naar Brammebaby. Drie dagen lang een handje in mijn hand. Ik heb jou zo lief. Ik duik even terug in de zomervakantie. Weet je nog toen we even pauze hadden van de turnapp, de groep 8 app, de groep 5 app, de hockeyapp, de vriendenapp, de werkapp, de familieapp? De tijd onbelangrijk is en je in je eigen coconnetje leeft (ik vermijd het woord bubbel #coronatrauma)?
Ongeveer vijf weken geleden vertrokken we met de gehuurde Seat Alhambra (uit 2007 en 310.000 km op de teller, jimmmmmm, is dit wel oké?) naar ons eerste pareltje in Frankrijk. De autocadeautjes nog steeds een succes! We verbleven twee nachtjes in een Chambre d’Hotes, Les Echaloux. Waren het maar twee weken! Hans en Brenda verwelkomden ons en weten precies hoe ze hun gasten moeten verwennen. Bijzondere en heerlijk geurende kamers met steeds een ander thema. Een speelschuur, een zwembad, een jeu de boulesbaan, schommels en een lange tafel waar wij twee middagen, avonden en nachten veelvuldig gebruik van hebben gemaakt. Van uitgebreid ontbijt tot borrelplanken en een 3 gangendiner. En niet te vergeten de wijn want ook deze was heel goed te noemen. Wat een genot om hier te mogen zijn! Door naar de camping. Yelloh Village Les Cascades. In een omgeving zo mooi! Les Cascades des Sautadet. Dit is wat ik zo gemist heb! Bergen, watervallen, een riviertje, Frans gebrabbel, uitgebreid lunchen, Franse marktjes. Ik zal wat hoogtepunten beschrijven; Springen van de rotsen en dat 453 keer op een dag, honderden visjes vangen, ons 'einde-van-de-dag-ritueel' een biertje bij de bar, straatmuzikanten, urenlang potjes pesten, kaarsjes branden in alle kerken, ijsjes eten, eindelijk naar de crêperie (was de kok ziek en waren er geen crêpes te bestellen, maar hey een voordeel van Corona: je kinderen kunnen prima met teleurstellingen omgaan (-;), van de natuurlijke wildwaterbaan (rivier) met je luchtbed, Puk die tweede wordt met Just Dance en het opgenomen heeft met Eefje, 22 jaar, die vroeger Evert heette, de entrecotes waren niet om aan te slepen, mijn lieve broer met gezin die ineens voor ons neus stond, urenlang voor een mooie lavendelkleurige deur poseren want dit zou zo’n leuke foto worden (maar vergis je niet, dat is moeilijk met z’n zessen, en van die zes vier clowns), zeven kilometer kanoën, feestje Puk elf jaar! Ik heb moeten afkicken maar ik geloof dat ik er wel weer ben. We kijken al uit naar volgend jaar. Wat voelde dit weer goed! Ik wil al weken schrijven. Het komt er niet van. Er is niets om over te schrijven. Geen focus dacht ik. Maar die is er wel, die ligt thuis. Op de basis. In goede gezondheid blijven. Zorgen voor mijn gezin.
En op de borrelplanken met Belgische biertjes. Nee hoor gekheid. Of nou ja, ook dan. Wij zorgen sinds maart voor vele proeverijen. Je moet wat. Ik heb het gevoel alsof ik stil sta. Er gebeurt zo weinig. We mogen weinig en kunnen niet veel doen. Natuurlijk gebeurt er genoeg maar bij onszelf (gelukkig) niet. Maar echt stil staan is het ook niet. Ik ga naar mijn werk. De kinderen komen en gaan. Ik zie mijn vriendinnen. Ik wandel met Bram. We spreken af met familie en vrienden. Ik kook. Ik sport. En toch ontbreekt er iets. Een vorm van vrijheid. Want ik ben graag thuis maar ook oh zo graag de hort op! Het is een luxeprobleem (I know) maar missen doe ik mijn fijne adresjes echt! Thuis. Niets is zo heerlijk als een zoete, zachte, fijne ambiance in huis. Een plekje waar je warmte voelt. Waar je jezelf kunt zijn. In ons huis staan overal geurkaarsen. Geur brengt een proces op gang in ons lijf. Mijn favoriete geur, alles met vijgen! Naast kaarsen wonen wij ook in het groen. Hangplanten zijn mijn favoriet. De productiviteit en creativiteit gaan omhoog in een groene omgeving. Dus op naar de Intratuin, Hornbach of Van der Dussen! Kom maar op met die leuke bananenplant, calathea leopardina & scindapsus aureus. Nu we toch veel thuis zijn is een gezellig huispak ook wel zo leuk. Nou kwam er gisteren zo'n tof pak voorbij van House of Jamie. Mommy Ruffled Sweater met een Mommy Flared Pants. En het leuke is dat je dit stofje ook in kindermaten hebt. Op de ZARA HOME site - homewear - staat ook genoeg leuks. Onze voetjes verdienen natuurlijk ook aandacht. Giveapom.nl, te gek! Of de ZARA HOME site - homewear. Pantoffels in overvloed. Prachtige zachte kleuren. Nooit van tevoren kunnen bedenken dat ik mijn mooiste setjes kleding zou gaan missen. Sexy hakken eronder. Setjes voor een avondje uit. Spreek af alsof je op date gaat. Kinderen naar bed en jullie met kaarslicht dineren. Take away of samen de keuken in. Hoppa! Je moet er zelf een beetje jeu in brengen. We gaan richting kerst. Het mooiste aan kerst vind ik het samen zijn. Met familie. En laten we toch hopen dat dit mag. De kerstvakantie komt eraan. Gelukkig kan ik nog wat leuke ideeën (die wel kunnen) met jullie delen. Zo gaan wij schaatsen in de Uithof. Kijken we naar een verfilming van de REUZENPERZIK in de bibliotheek & bezoeken we een kubuswoning te Rotterdam. Maken we een kerststukje nadat we de Intratuin bezocht hebben. Maken we van onze woonkamer een beautystudio en geven we elkaar de hele dag schoonheidsbehandelingen. Jumpen we in Jumpsquare (black friday deal, tweede 5 rittenkaart gratis). Gaan we zwemmen in de Sniep. En wandelen in het bos. En dit allemaal met een rugzak vol broodjes en koffie in de thermofles of misschien wel een alcoholische versnapering in een platvinkje (-; Little Creations. Iets later dan gedacht. Ook iets anders dan gedacht. Nee, onze pup Bram sloopt nooit iets. Ik hoor het mezelf nog zeggen. Totdat hij de doos van Little Creations in de smiezen kreeg. Met de kwast nog in zijn mond keek ik snel wat er nog heel was. De doos niet meer maar de inhoud wel. Fieeuuww. Hoppa, we gaan de herfstvakantie inluiden met het toffe pakket van Little Creations. Wat vind je in de box? Drie leuke knutsels in Halloween stijl. Een hoed, een waxinepotje en een tasje die we lekker scary gaan maken! De knutsels staan op een A4 beschreven, alles wordt stap voor stap uitgelegd. De materialen zitten in een zakje. Genummerd. Zelfs de hoeveelheid verf, ogen, crêpepapier, lijm, foamklei, glitters klopt voor iedere activiteit. Dit is TOP! Er is niet alleen een Halloweenbox, er is meer. Afgestemd op de leeftijd van onze telgen (3-6 jaar en 6+) . En iedere maand verschijnt er weer een nieuw thema. Leun achterover. Oké, dat is misschien wat overdreven want natuurlijk vinden de kinderen het leuk als je mee helpt. Maar toch. Het scheelt je een hoop voorbereiding. Ook al vind ik mezelf best een creatieve moeder, toch betrap ik me erop dat het al lang geleden is dat ik iets heb bedacht, gekocht en gemaakt. En hier zit gewoon alles in één box. En dan die glitters. Lieve Little Creations, ik vond jullie zo leuk (-; Bedankt voor de te gekke knutselbox. Mocht je interesse hebben, de knutselboxen kun je bestellen via www.littlecreations.nl, ze worden thuisbezorgd. Ideaal! En dan ineens zit je weer achter een rechthoekig scherm. Typend.
Gaat 's ochtend weer een wekker. Kijk je op de klok gedurende de dag. Hoor je in plaats van mama 100 keer per dag. Oh El ik heb een vraagje. El, zou je even willen kijken naar.... El, wil je dit in orde maken? Trrrriinnnggg. Goedemiddag kinderdagverblijf Aja Kabaja met Ellen van de Pas, ding dong, ik ben de monteur die komt kijken naar jullie hekwerk. Ja, je begrijpt het goed ik ben weer aan het werk na twee weken vakantie. Even schakelen. En soms in gedachten zit ik nog in die kano met onze lobbes Bram (die ook even het water van nog dichterbij zag, JIIIIIMMMMM hij verdrinkt), ben ik een potje aan het pesten, lees ik 'WOMAN' van Lucy Woesthoff, drink ik wijn met mijn vriendje, wordt mijn haar ingevlochten door Puk, haal ik broodjes, tennis ik, wandel ik door het bos (met klagende kinderen, hoe lang duurt het nog, ik ben moe), zwem ik (dat doe ik echt in gedachten voor mijn kinderen, ik ben namelijk altijd ongesteld als iemand vraagt wil je zwemmen), zit ik op een terras met een geel drankje in mijn hand, ben ik getuige van 388 tik tok dansjes, rook ik een vogue sigaretje (niet over mijn longen hoor), ontbijt ik met nutella, bespioneer ik mijn 'alcoholische' overbuurvrouw die achter elkaar longdrinkglazen wijn achterover knalt en overdag de gelukkige mama speelt (en Saar zegt oh mama je mag niet iemand bespioneren > ssssssssttt Saar), eet ik een ijsje met drie bolletjes, pluk ik bramen, vertoef ik een hele dag op het strand en breekt de dag aan dat ik mijn lievelingsmensjes een fijne vakantie met Emile moet wensen. Dat hoorde ook nog in mijn vakantie. Ik voel leegte. Ik ben niet compleet. Ik zie lege bedden en natuurlijk weet ik dat dit tijdelijk is maar toch. Daarom zit ik nu als een wacko te typen achter een rechthoekig scherm. Keihard werken zodat de dagen vliegen. Want ik kan niet wachten om die knappe snoetjes weer te zien en aan te raken. Damn wat mis ik ze! Er zijn van die dagen die niet hoeven te stoppen. Ik begin met een ontbijt bij Bertmans met mijn lieve Saar. Mam, ik wil graag een wentelteef. Verse appelsap en straks nog taart. We kletsen wat en spelen galgje. Smullen van de wentelteefjes en al het lekkers.
Werken in de kinderopvang is werken met voornamelijk vrouwen.
Al bijna 15 jaar werk ik in deze vrouwenbranche. Gelukkig komen er ook mondjesmaat wat mannen bij, maar vooral op kinderdagverblijven bestaan teams voornamelijk uit vrouwen. En dat is soms best ingewikkeld, want wij vrouwen maken het onszelf soms best ingewikkeld. Maar het is ook HILARISCH als we kijken naar hetgeen we allemaal hetzelfde doen en delen. Lees je mee? Tegen een deur aanduwen waar in blokletters opstaat: TREKKEN ‘Wat?’ zeggen terwijl we het eigenlijk wel hebben verstaan Tien keer per dag in de koelkast kijken zonder iets te pakken Naar de klok kijken en daarna niet weten hoe laat het was Naar de supermarkt gaan en niet meer weten wat je nodig had In een gesprek zodanig afdwalen dat je niet meer weet waar het gesprek oorspronkelijk over ging Tijdens het huishouden opeens er achter komen dat je al een kwartier naar een suf programma zit te staren met de stofzuigerslang in je hand Verkeerd rijden omdat je gewend bent om een bepaalde route te rijden Bedenken dat je je de badkamer gaat schoonmaken maar in plaats daarvan bewonder je alle make-up en andere verzorgingsproducten die je tegenkomt Op de klok kijken voor het slapengaan om te checken hoe lang je nog kunt slapen Aan je vriendinnen vragen wat zij nemen voordat je zelf iets bestelt Alles kwijt zijn in je tas Elke maandag op dieet gaan Elke vrijdag weer stoppen met dieet want ja het is weekend Vreemde gezichten tijdens je mascara opdoen De helse pijn die we één keer in de maand moeten doorstaan De struggle van lipgloss en wind De opluchting wanneer onze bh’s uit mogen Hoe we in godsnaam de hele nacht op hakken kunnen dansen De haren tussen onze billen na het douchen Je nies inhouden nadat je je mascara hebt gedaan De knik die in je haar blijft zitten na het dragen van een staart Dat je niet meteen je bed in kan duiken, want make-up en gezichtsverzorging Bang zijn dat je hakken in gaten blijven haken Dat je na de 4938e keer The Notebook nog steeds moet huilen Waarom je je vriendin nu alweer appt, je hebt haar net nog gesproken Dat je bij het zien van puppy’s of kittens móet gillen Alle niet relevante details wanneer je een anekdote vertelt Keuzestress Hoe rot je je kunt voelen om een gemene opmerking van iemand die je zelf niet eens mag Dat we regelmatig ons interieur helemaal willen omgooien In de winter lekker je benen niet scheren Lekker huilen, om helemaal niks Een extra groot menu bij de McDonald's kopen en alleen maar aan de calorieën denken Geen complimentjes aan kunnen nemen en dan maar zeggen: “Ach, wel nee!” of “oh vind je dat echt, valt toch wel mee” Een uur op zoek zijn naar je zonnebril terwijl je hem gewoon op je hoofd hebt zitten “Geeft niks” zeggen terwijl het wel degelijk iets uitmaakt... Wat een hoop overeenkomsten hebben we! Het is soms een kippenhok. Een wervelwind. Gezanik. Maar nog veel vaker is het lachen, voor elkaar klaar staan & er ‘zijn’. Laten we ook iets typisch mannelijks meenemen in onze vrouwenwereld: let’s focus on what matters Want ook van mannen kunnen we nog genoeg leren (-; Dat we worden terug gefloten naar de basis, mag een feit zijn. Geen verjaardagen, geen etentjes, geen school, geen weekendjes weg, geen koffietje ergens, geen vriendinnen, geen sporten. Dit zijn denk ik wel de voornaamste afspraakjes die mijn kinderen of ik missen in deze corona tijd. En soms geniet ik er stiekem van en soms vind ik het zo saai. Neem gisteren, normaal ben ik de avond voor koningsdag alles aan het verzamelen om de volgende dag met mijn kinderen op een kleedje te kunnen staan. Lig ik om 00.00 u pas in bed om vervolgens om 6 u de wekker te horen. Want ja, we moeten op tijd zijn om een goed plekje te scoren. Snel douchen, aankleden, ontbijten. Lunch verzamelen. En dan bepakt en bezakt alle spullen in het Oude Dorp krijgen. Met een zweetsnor mag je blij zijn als je om 9 uur dan eindelijk je eerste koffietje kan drinken om vervolgens te gaan knallen. Niks te willen missen want zelf wil ik ook altijd de leukste snufjes scoren. In de rij voor een tompouce. Even weer naar huis, kledinghangers en wijnglazen halen. Dan weer even de rij in voor een patatje. Foto hier en even helpen daar. Als het dan 15 uur is alles weer inpakken en opruimen of weggooien. Zorgen dat alles weer thuis komt. Daarna snel weer onszelf klaarmaken voor een etentje bij vrienden. Misschien dit keer bij ons. Even snel bbqvlees halen, wijn, kinderen in en uit, een zooi, maar dat komt later wel. Proosten op een drukke maar gezellige dag. Dan met net een wijntje teveel de kinderen op bed leggen want ja de volgende dag moeten we gewoon weer werken. Om vervolgens alle troep beneden op te ruimen en dus om 22.00 u op de bank neer te ploffen. Dat was mijn koningsdag. En nu sliepen we uit. Pakten de kinderen wat spullen bij elkaar en legden dit op een kleedje op straat, bij de achtertuin. Kwam mijn moeder aanwaaien met een oranjetompouce. Fietste ik even langs een vriendin. Zorgde ik voor lunch wanneer we trek hadden. Speelden de kinderen tussendoor in de speeltuin en sloten we soms de winkel even tijdelijk. Bestelde ik sushi. Liet ik het bij 1 biertje. En toch voelde dit ook fijn. Bijzonder toch. Ergens verlangen we naar elkaar en ergens verlangen we naar even niks. Soms is simpel zo fijn. lJe zou zeggen dat we het druk zat hebben, maar niets is minder waar. We hebben allemaal nog wat liefde over, wat we maar al te graag aan ons toekomstige vriendje Bram willen geven. We vallen voor een bruine labrador. Een huisvriend. Lief. Vriendelijk. Vrolijk. Kindvriendelijk. Intelligent. Enige minpunt is dat hij niet tot nauwelijks zal waken. Hij zal eerder de inbreker de belangrijkste plaats in huis wijzen: de koelkast. Dus. De eerste kennismaking, het puppybezoek was zo bijzonder. Negen van die bruine snoesjes en een ontzettend lieve moeder. Alles was en voelde goed. Na twee uur stapten we in de auto met rode konen en wilden we eigenlijk niet weg. Konden we hem nu maar vast meenemen. Ons avontuur gaat op 16 mei om 11.30 uur beginnen! En een zin dat we erin hebben!
|
Archives
June 2023
Categories |