Kijken jullie Tygo in de psychiatrie? Ik wel, met een dikke laag kippenvel op mijn lijf. In shock.
Zoveel labels. Zoveel hokjes waar men in geplaatst wordt. Zou je je daar nou echt beter van voelen? En dan hebben we het nog niets eens over de behandeling. Dan ben je eindelijk aan de beurt nadat je een half jaar op de wachtlijst hebt gestaan, dan start de behandeling, en dan blijk je toch te complex te zijn. Je wordt daar bang van. Onzeker. En logisch. Dus ik ben complex? En hoppa weer verder naar de volgende. Het kan toch niet anders of je gaat je daar alleen maar slechter door voelen. Ik kan er niet naar kijken. (ik wil natuurlijk niet alles en iedereen over één kam scheren, er zullen vast goede behandelingen tussen zitten, waarbij men niet alleen de focus heeft op de label of medicatie) En wat doen al die pillen met je op lange termijn? Daar kan eigenlijk niemand antwoord op geven. Het intrigeert me. Misschien omdat ik ook hulpverlener ben. Niet altijd in mijn werk maar ik ben wel opgeleid tot hulpverlener. Daar zit het woord hulp in. Mensen willen helpen. Maar niet op de manier met labels/diagnoses. Dat past niet bij mij. Wat heeft iemand eraan om te horen: je bent depressief of je hebt een angststoornis. Of je hebt PTSS. Ik ben van mening dat de symptomen die men heeft bij zoveel labeltjes passen. Nog zoiets. Hoe komt het dat er zo’n toename is van ADHD / ADD en autisme bij kinderen? Het gevaar van diagnoses is dat kinderen zich ernaar gaan gedragen. “Nee, ik kan niet zo goed met anderen rekening houden, want ik heb autisme”.’ Ook de omgeving stelt zijn verwachtingen bij, wat ertoe leidt dat sommige jongeren arbeidsongeschikt thuis komen te zitten. Hun sterke kanten worden niet meer ontwikkeld. Wat ik verder lees is dat Franse kinderen de diagnose ADHD / ADD bijna niet krijgen. Franse kinderartsen zien ADHD / ADD als een medische aandoening die wordt veroorzaakt door psychosociale factoren. De Franse artsen verkiezen een onderzoek naar de onderliggende factoren vaak boven een behandeling met medicijnen. Men richt zich op de onderliggende psychosociale oorzaken van de symptomen, in plaats van de beste medicijnen om de symptomen te maskeren. Volgens de Franse benadering kan ook voeding verantwoordelijk zijn voor de ADHD-symptomen. Zo kan het gedrag van kinderen erger worden na het eten van voeding met kunstmatige kleurstoffen, bepaalde conserveermiddelen of allergenen. Interessant. En wat doen die schermpjes? Het schijnt dat onze geest maar een bepaalde hoeveelheid tekst, geluid, beeld, informatie en lawaai aan kan. Als dit TEveel wordt, dan ontstaat automatisch een belemmering in je denkgewoonten. Het werkt schadelijk. Ik denk dat we hier als ouder ook onze aandacht voor moeten hebben. Die verantwoordelijkheid ligt toch echt bij ons. Nog een interessante: het schijnt dat het aantal ‘patiënten met ADHD’ (als reëel bestaand ziektebeeld) helemaal niet stijgt, ongeacht wat vakbladen, ‘deskundigen’, en media je hier allemaal over wijsmaken. Hun woordkeuze klopt niet, dat is alles. Het zit namelijk zo: het aantal overbelaste mensen in onze samenlevingen stijgt razendsnel, en veelal zijn kinderen het slachtoffer. Kinderen worden overvraagd en overbelast. Maar ook leerkrachten hebben te maken met een hoge werkdruk. Zij kunnen vaak de 'drukke' kinderen er niet bij hebben. Vervolgens wordt dat drukke kind onderzocht. Hup ADHD en ritalin erin. Wat willen we nou met al die labels? Hup medicijnen erin en het gaat over. Hoe komt het dat we ons niet rot mogen voelen? Niet de tijd mogen nemen om goed voor jezelf te zorgen? Eén ding is zeker, er is nog veel te doen in de psychologie!
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
June 2023
Categories |