Ik sta voor de spiegel mezelf te fatsoeneren voor de verjaardag van ons nichtje Yfke. Dan ineens roept Jim: 'Er is iets mis!' Puk in tranen met een cavia in haar armen. 'Pom is dood', zegt Puk. Wij samen naar het hok rennen en zien een springlevende cavia. Nee joh Puk, hij leeft. Niet, ik heb hem in mijn armen. Oeps!
Pom doet niet veel meer. Hij valt soms om. Oké, wat nu? We wiebelen en wrijven. We maken een kruik en leggen hem hierop. Soms komt hij een beetje bij en dan zakt hij weer weg. Even contact met de dierenarts. Hij gaat echt dood, laat hem maar gaan, leg hem maar in z'n huisje terug. Oké, en dan kijken we met z'n allen hoe Pom dood gaat. Stuiptrekkingen krijgt. Naar adem hapt. No way! Op naar de dierenarts, onderweg naar een vredige manier van doodgaan! Dag lieve Pom, je had geen beter baasje kunnen hebben. Wat een tranen. Ik was even vergeten hoe heftig het is voor een kind als zijn/haar huisdier doodgaat. We komen thuis en leggen Pom in zijn kistje (lees: schoenendoos), met deken, knuffel en een gedichtje. Jim zorgt voor een gat in de tuin, kaarsjes en we begraven Pom. Puk rouwt. Ze is ontroostbaar. Mam, ik mis Pom zo, ik kan niet slapen en ik heb zo'n raar gevoel in mijn buik. Avondenlang zit ik naast haar bed. Haar in slaap te kriebelen. We praten erover en ik houd haar vast. Waar ik heel veel situaties voor Puk kan oplossen, kan ik dit nu niet. Nieuw voor haar en voor mij. Ach lief klein meisje, wat ben je intens verdrietig.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
June 2023
Categories |