Het is weer zover, het zoveelste verhaal wordt verteld waarbij het niet lukt om samen te blijven. Samen oud te worden. Het gezin bij elkaar te houden. Hoe komt dat nou toch? De trend lijkt gezet.
Elk jaar scheiden er steeds meer mensen. Waarom nou? We worden ouder. We veranderen. Onze behoeftes en prioriteiten veranderen. We krijgen andere verlangens. Soms zijn toekomstplannen onverenigbaar. Wordt er niet meer gepraat. Er is geen intimiteit meer. Er is geen sprake meer van een team. We zijn op elkaar uitgekeken. Er is geen vertrouwen meer. En dit kan dus allemaal. Het gebeurt. Alleen het wordt pas echt complex omdat er vaak kinderen in het droevige verhaal voorkomen. En zij vragen er niet om. Tenminste meestal niet. Sommige verhalen zijn schrijnend. Kinderen worden de dupe een scheiding. Je kunt zelf wel invullen wat kinderen zoal kan beschadigen. Mijn life-event Meer dan twee jaar geleden viel ons gezin uit elkaar. Ik heb hier ooit een korte BLOG over geschreven. En vooral met het idee ‘vol goede moed de toekomst tegemoet’. Kom op El, je kan het, en gaan….. Niet wetende dat een ‘burn-out’ of welk naampje je dit ook zou kunnen noemen, op de loer lag. Want de hele bak ellende kwam pas toen alles achter de rug was en ik in een prachtig appartementje leefde met mijn lieve kinderen, goed contact met Emile had en een kersverse liefde had ontmoet. Ik wilde me op de toekomst richten en met positieve energie weer verder gaan. Helaas, zo werkte het niet. Ik ben nu gelukkig een betere versie van mezelf en ik zou nooit meer in die robotrol willen vervallen. Maar dat terzijde. Emile en ik zijn twee uitersten. Dat heeft het weleens lastig gemaakt om elkaar te begrijpen. Maar na de meest heftige emoties die een scheiding met zich meebrengt, hebben wij ervoor gekozen dat we er alles aan zouden doen om de kinderen vóór te laten gaan. Hen nooit te betrekken in onze negatieve gevoelens voor elkaar. Want daar vragen ze niet om. Voor ons niet meer dan normaal. En tegelijkertijd besef ik me ook dat daar twee mensen voor nodig zijn. Alhoewel ik het ook een keuze van jezelf vindt om nooit negatief te praten over je ex- geliefde, de vader van je kind(eren). Bespreek deze negatieve gevoelens met vriend(inn)en of familie. Of uit ze op een boksbal ofzo. Maar val je kinderen hier niet mee lastig. Puk en Saar zien ons als papa en mama die vriendjes zijn. Met elkaar kletsen, lachen en welkom zijn bij elkaar thuis. En dat is goed. Daar ben ik dankbaar voor. Dankbaar dat we vriendschappelijk verder kunnen. Als ik dan toch mijn hele leven met hem te maken heb, dan maar liever gezellig! Hij voelt dezelfde liefde als ik voor de kinderen. Blij ben ik dat ik alle mooie maar zeker ook moeilijke momenten in hun ontwikkeling met hem kan delen. Dat is bij dit grote verlies, de mooiste winst. Wat zo belangrijk is… Je kunt zelf de keuze maken om compassie en begrip te tonen en de verschillen waar je tijdens je huwelijk of relatie zoveel last van had te accepteren. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen gedrag. Ik kwam gelukkig op een punt dat het me lukte om op mezelf te richten, de kinderen en de toekomst. Waardevol inzicht Want stel jezelf de vraag; wat heeft het voor meerwaarde om tot hem door te willen dringen? Hem met luide stem op dingen te wijzen. Ik weet nog dat ik doodop was van al het strijden, wijzen en eindeloze discussies. We kwamen er niet meer uit. We gunden elkaar alle goeds. Houd de eer aan jezelf en probeer financieel onafhankelijk te zijn. Niet het onderste uit de kan willen halen. Ons boek was uit. Met onze uiteenlopende karakters hadden wij best voor een hele nare oorlog kunnen zorgen. Maar zeg eens; ik begrijp je, ik hoor je of je hebt gelijk. Dat zorgt voor wonderen. Je bespaart jezelf, elkaar en je kinderen zoveel leed.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
June 2023
Categories |